கண்ணீரும், தண்ணீரும்

மழை வெள்ளம் வீட்டுக்குள் வந்து கொண்டிருந்ததால், வீட்டைக் காலி செய்து வேறொரு வீட்டில் அடைக்கலம் புகுந்திருந்த தன் மகளைக் காண வந்திருந்தாள் அவளின் தாய்.

மகளின் கோலம் கண்டவள் வெளியே சென்றாள். நகரின் மேலான இடம் எது என்று தேடினாள். வீடு ஒன்று வாடகைக்கு தயாராக இருக்கக் கண்டாள்.

தன் மகளின் வீட்டுக்கு மீண்டும் ஓடியவள், ஒரு 'குட்டியானையைப்' பிடித்து விறுவிறுவென்று எல்லாவற்றையும் ஏற்றி, முன்னிருக்கையில் தான், தன் மகள், மகளின் இரு குழந்தைகள் என அமர்ந்து புதிய வீட்டுக்குப் பயணமானாள்.

புதிய வீட்டின் பிரமிப்பு கண்டு, 'அப்பாடா' என ஆச்சர்யப்பட்டாள் மகள்.

'ஆச்சி, நீ மட்டும் வரலைன்னா அம்மா இன்னும் அழுதுகிட்டே அந்த வீட்டுல இருந்திருப்பா' என்றாள் மகள்.

'உன் அம்மாவின் கண்ணீரும் அப்போ அந்தத் தண்ணீரில் சேர்ந்து இன்னும் நம்மை ஆழ்த்தியிருக்கும்' என்றாள் ஆச்சி.

சென்னை மற்றும் கடலோர நகரங்கள் இன்று தண்ணீரில் மிதக்கின்றன.

'நெருப்பு, தண்ணீர்' - இந்த இரண்டும் எந்தப் பொருளில் பட்டாலும் ஆபத்து பொருளுக்கே.

நிறைய இடங்கள் வெள்ளத்தால் பாதிக்கப்பட சென்னைக்கு மட்டும் ஏன் இத்தனை கூப்பாடு? என்றான் என் நண்பன்.

சென்னை என்பது ஒரு டைட்டானிக் கப்பல் போல. இது தங்கள் வாழ்வை மேம்படுத்தும் என்று இங்கே தொங்கிய கயிற்றையவாது பிடித்துக்கொள்ள வேண்டும் என்று தங்கள் ஊர்களை விட்டு வந்து இங்கே குடியேறியவர்கள் பலர். ஆiகாயல்தான் இதன் பெயர் வந்தாரை வாழ வைக்கும் சென்னை. சென்னைக்குப் போனா எப்படியும் பிழைத்துக்கொள்ளலாம் என்றும் சொல்வார்கள். இது பொய் இல்லை. உண்மைதான். எனக்கும் சென்னைமேல் தீராத காதல் உண்டு. வாழ்ந்தால் சென்னையில்தான் வாழணும் என நினைத்திருக்கிறேன். டைட்டானிக்கில் எல்லா வசதிகளும் இருந்தும் அது மூழ்கிவிட்டது. இதற்கான காரணங்கள் மூன்று:

அ. 'கடவுளே நினைத்தாலும் இதைக் கவிழ்க்க முடியாது' என்று டைட்டானிக் நிறுவனம் விளம்பரம் செய்தது. இந்த நம்பிக்கையில்தான் தேவையான மீட்பு கருவிகள்கூட அவர்கள் கொண்டு செல்லவில்லை. சென்னை வாழ் மக்களும், அரசும் இதுவரை அப்படித்தான் நினைத்திருந்தது.

ஆ. தனக்கு முன் சென்ற படகின் எச்சரிக்கையை டைட்டானிக் ஏற்கவில்லை. 'பனிப்பாறை இருக்கிறது. வேறு பாதையில் செல்லுங்கள்' என்ற படகின் எச்சரிக்கையைக் கண்டுகொள்ளவில்லை டைட்டானிக். வானிலை எச்சரிக்கைகளைக் கண்டுகொள்ளவில்லை சென்னை.

இ. வாழ்க்கைப் படகுகள் குறைவாக இருந்தன டைட்டானிக்கில். இதே நிலைதான் சென்னையிலும்.

நேற்று காலை முதல் சமூக வலைத்தளங்கள் வழியாக உதவிகள் கேட்கப்படுகின்றன, வழங்கப்படுகின்றன.

அதில் ஒருவரின் டுவிட்டர் எனக்குப் பிடித்தது:

'உங்கள் மொபைலுக்கு ரீசார்ஜ் செய்யணும்னா சொல்லுங்க. நான் செய்றேன். என்னால் முடிந்த அளவு!'

மற்றொரு இடத்தில், 'எங்களுக்கு உணவு போதும், அடுத்த வீட்டில் கொடுங்கள்' என்று தன் பசி பொறுத்து அடுத்தவருக்கு உதவுகிறாள் ஒரு மாடிவீட்டுப்பெண்.

தியேட்டர்கள், திருமண மண்டபங்கள், கோவில்கள், ஆலயங்கள், மசூதிகள், கூடங்கள் அனைத்தும் மக்களுக்காக திறந்துவிடப்படுகின்றன.

வீட்டை இவர்கள் விட்டுவிட்டு வந்தாலும் இவர்கள் எண்ணம் தங்கள் வீட்டின்மேல்தானே இருக்கும்.

சின்னக் குழந்தைகள் ஆசையாய் சுவரில் தீட்டிய பென்சில் ஓவியங்கள்,

நடுத்தர வர்க்கம் கொஞ்சம் கொஞ்சமாய் சேர்த்து வாங்கிய டிவி, பிரிட்ஜ், அடுப்பு, பைக்,

பாடப்புத்தகம், சான்றிதழ், ரேஷன் கார்டு,

நாய்க்குட்டி, கன்று, ஆடு, மாடு, வீட்டிற்கு வெளியே கழற்றிப்போட்ட செருப்பு, விலக்குமாறு,

போர்வை, பாய் எல்லாவற்றையும் வாரி அணைத்துக் கொண்டது தண்ணீர்.

இந்தத் தண்ணீரால் சிறு குழந்தைகள் மற்றும் வயது முதிர்ந்தவர்கள் பாடும் பாட்டை நினைத்துப் பார்க்கவே முடியவில்லை.

ஆபத்து என்றாலும் ஆம்புலன்ஸ் வராது.

இறந்து போனாலும் புதைக்க முடியாது, எரிக்க முடியாது.

சாலை, இருப்புப்பாதை, வான்வழி - எல்லாம் அடைபட்டுவிட்டது.

எரிகிற வீட்டில் பிடுங்கின மட்டும் லாபம் என்பதுபோல அரசியல் கட்சிகள் ஓட்டு சேகரிக்கின்றன. 'மாதம் மும்மாரி பொழிகிறதா' என்று அந்தக் காலத்து அரசன் கேட்பது போல அடிக்கடி நிலவரம் கேட்டுக்கொள்கிறார் அம்மா.

வானம் தன் கண்களை மூடட்டும்.

நோவா காலத்துப் பெருவெள்ளம் போல இருக்கும் இந்த நிலையில்,

இந்த நோவாக்கள் அனுப்பும் புறாக்கள் விரைவில் ஒலிவக் கிளையோடு கூடு திரும்பட்டும்.

கண்ணீரும்,

தண்ணீரும்

காயட்டும்.