எலியா

'எலியாதான் முதலில் வர வேண்டும்!'

நாளைய முதல் மற்றும் நற்செய்தி வாசகத்தின் மையமாக இருப்பவர் எலியா.

எலியா என்றவுடன் எனக்கு நினைவிற்கு வருவது இரண்டு:

ஒன்று, பவுலோ கோயலோ அவர்கள் எழுதிய 'ஐந்தாம் மலை' என்ற நாவல்.

இரண்டு, புனித நாடுகளுக்குச் சென்றபோது நான் பார்த்த கார்மேல் மலை.

கார்மேல் மலையில் இன்றும் எலியா கோபத்தோடு நிற்கின்றார்.

எலியாவிடம் நான் கற்றுக்கொள்ளும் பண்பு ஒன்று. அது என்ன?

தன் பணியில் நிறைவு காணாமல் அல்லது காண முடியாமல், தன் எதிரிகளின் அச்சுறுத்தலுக்குப் பயந்து ஓடும் எலியா, ஒரு கட்டத்தில் இறைவனிடம் தான் தற்கொலை செய்துகொள்ளப்போவதாக முறையிடுவார்.

இவர் ஒரு பெரிய இறைவாக்கினர்.

இவர் பெய் என்றால் மழை பெய்யும்.

வேண்டாம் என்றால் வானம் அடைத்துக் கொள்ளும்.

பாகாலுக்கு பலி செலுத்திய இறைவாக்கினர்களையும் கொன்றழித்துவிட்டார்.

தான் செல்லும் இடத்தில் எல்லாம் நன்மை செய்தார்.

இப்படி இருந்த ஒருவருக்கு ஏன் தற்கொலை எண்ணம் வர வேண்டும்?

இறைவன் ரொம்ப கூலாக ஒரு பதில் சொல்வார்.

'எல்லாவற்றையும் நீ செய்தாய்...நீ செய்தாய்... என சொல்லுகிறாயே...நீயா இவற்றையெல்லாம் செய்தாய்...உன்னிலிருந்து செய்தது நானல்லவா?'

இந்த வரிகளைப் போலவே மகாபாரதத்தில் கண்ணனின் சொற்களும் இருக்கும். கண்ணன் அர்ச்சுனனைப் பார்த்துச் சொல்வார்:

'நான் கொல்கிறேன்...நான் கொல்கிறேன்' எனச் சொல்கிறாயே? உண்மையில் நீயா கொல்கிறாய்? உன்னிலிருந்து கொல்வது நானல்லவா...

'புண்ணியம் இதுவென்று உலகம் சொன்னால் அந்த புண்ணியம் கண்ணனுக்கே
போற்றுவார் போற்றலும், தூற்றுவார் தூற்றலும் போகட்டும் கண்ணனுக்கே
கண்ணனே சாட்டினான், கண்ணனே காட்டினான்
கண்ணனே கொலை செய்கின்றான்...காண்டீபம் எழுக...உன் கைவன்மை எழுக'

எலியாவை நினைக்கும்போதெல்லாம் இதை நினைவில் கொள்வோம்: நம் செயல்களில் நாம் முதன்மையாக நின்றால் நமக்கு விரக்தி வந்துவிடலாம். இறைவனை நிற்க வைத்துவிடுவோம்...