ஒரு விநோதமான ஆசை

இன்று காலையிலிருந்து ஒரு விநோதமான ஆசை.

பிறந்த குழந்தை ஒன்றை மடியில் ஏந்த வேண்டும்! - இதுதான் அந்த ஆசை.

அந்தக் குழந்தையை மடியில் வைத்திருக்க வேண்டும்.

அது தன் குட்டிக்கைகளை மூடிக்கொண்டு மேலும், கீழும் ஆட்டுவதை பார்த்துக்கொண்டே இருக்க வேண்டும்.

கண்களை மூடி தூங்கும் அதன் அழகைப் பார்க்க வேண்டும்.

அதன் பிங்க் உதட்டில் என் ஆட்காட்டி விரலையும், பெருவிரலையும் இணைத்துக் பொய்க்கிள்ளு கிள்ள வேண்டும்.

அதன் நெற்றியில் சின்னதாய் வியர்க்கும்போது ஊதி, அந்தக் காற்றில் அதன் சின்ன முடிகள் சிலிர்த்து நிற்பதைக் காண வேண்டும்.

பூமியில் இன்னும் படாத அதன் சின்னப் பாதங்களை முத்தமிட வேண்டும்.

கொஞ்சமாய் மேலே தூக்க, வேகமாய் கீழே சரியும் அதன் தலையை கழுத்தின் பின்புறம் பிடித்து தாங்க வேண்டும்.

அதன் கையில் கட்டிய வசம்பின் மணம் நுகர வேண்டும்.

மெட்ரோ, பஸ் என அதை என் உடலோடு கட்டி சுமந்து செல்ல வேண்டும்.

அந்தக் குழந்தை அழுது கதற, பால்பாட்டிலை அதன் உதடுகளில் புதைத்து அதன் அழுகை போக்க வேண்டும்.

என் முகத்தை கோணலாக்கி அதன் முகத்தில் சிரிப்பு உண்டாக்க வேண்டும்.

என் கைகளுக்குப் பின் என் முகம் மறைத்து, அது என் முகம் தேடுவதை என் விரல்களின் இடுக்கில் நான் காண வேண்டும்.

தம்பி...ஆசையெல்லாம் நல்லாதான் இருக்கு!

போதும்...புத்தகத்தை எடுத்து படிங்க! என்று மைன்ட் வாய்ஸ் சொல்லது.

நாமே குழந்தை ... ... ... நமக்கு ஏன் குழந்தை?