தேவையானது ஒன்றே

நாளைய முதல் வாசகத்தில் (காண். இச 34:1-12) மோசேயின் இறப்பைப் பற்றி வாசிக்கின்றோம்.

என் அறையில் என் அம்மா எனக்குப் பரிசளித்த மோசேயின் சிலை ஒன்று உண்டு.

ஒட்டகம் ஒன்றைத் தன் கையில் பிடித்தவராக மறு கையில் உருவிய வாளை ஏந்தியவராய் நிற்கும் மோசேயின் குட்டி உருவம் பார்க்கும்போதே நடப்பது போல இருக்கும்.

அவர் கையில் ஏந்திய அந்த வாள், 'ஆனால் தேவையானது ஒன்றே' என்று சொல்வதுபோல இருக்கும் எனக்கு.

கதைமாந்தர்களின் பிறப்பு, இளமை, முதுமை, இறப்பு என முழுவதுமாக செய்யும் பதிவுகளில் மிக முக்கியமானவை யாக்கோபு மற்றும் மோசே. யாக்கோபு இஸ்ரயேல் இனத்தின் தந்தை. மோசே அந்த இனத்திற்கு உயிரும் உருவும் கொடுத்தவர்.

தொடக்கமுதலே கடவுளின் கரம் இவரை வழிநடத்துகிறது.

இறுதியில், இவரின் கண்களை இறைவனே மூடி, இறைவனே இவரை நல்லடக்கம் செய்கின்றார்.

'ஆண்டவர் நேருக்குநேர் இவருடன் பேசியதுபோல வேறு எவருடனும் பேசியதில்லை' என நிறைவு பெறுகிறது இவரின் கதை.

மோசே ஒரு வரலாற்றுக் கதைமாந்தர் அல்ல. மாறாக, இலக்கிய கதைமாந்தர் என்பதை உறுதி செய்ய இன்று விவிலியத்தில் நிறைய ஆய்வுகள் செய்யப்படுகின்றன.

இவர் வரலாற்று மாந்தராக இல்லாவிடினும், இவர் ஆச்சர்யத்துக்குரியவர். தன் இனத்திற்காக தன் இன்ப, துன்பங்களை ஒதுக்கி வைத்தவர். இவர் ஆற, அமர்ந்து பேசியதாக, சிரித்ததாக எந்தப் பதிவும் இல்லை. எந்நேரமும் தன் மக்களை தன் உள்ளத்திலும், கரத்திலும் சுமந்தவர். துணிச்சல்காரர். எந்தவித முணுமுணுப்பையும் பொருள்படுத்தாதவர்.

'ஆனால், தேவையானது ஒன்றே' என்று இயேசு மார்த்தாவைப் பார்த்துச் சொன்னதை சில ஆயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முன்பே வாழ்ந்து காட்டியவர்.