விடுதலைப் பெருநாள்

இன்று மாலை மதுரை நகர்வழி நடந்து சென்றேன்.

சுதந்திரப் பெருநாள் கொண்டாட்டத்தின் எச்சங்கள் நிறைய தெரிந்தன தெருக்களில்.

மூவர்ணக் கொடிகள், மூவர்ணக் கோலங்கள், கடைகளில் மூவர்ண பலூன் அலங்காரங்கள், மூவர்ண முகப் பூச்சுக்கள், காலையில் குத்தி மாலையில் தலை தொங்கி நின்ற சட்டைக் கொடிகள், சுதந்திர தின வாழ்த்து போஸ்டர்கள் நிறையவே இருந்தன.

71 ஆண்டுகளுக்கு முன் நாம் சுதந்திரம் பெற்ற அந்த நாளில் இவற்றில் ஒன்றுகூட இருந்திருக்க வாய்ப்பில்லை. ஆனாலும், தெருக்களில் மக்கள் கூடி நின்று நிறைய பேசியிருப்பார்கள். 'இனி வெள்ளக்காரங்க நம்ம நாட்டுல இருக்க மாட்டாங்க!' என சொல்லியிருப்பார்கள். டெல்லியில் என்ன நடக்கிறது என்பதை ரேடியோ பெட்டியில் கேட்டிருப்பார்கள். விடுதலைக்காக போரிட்டவர்கள் தங்கள் போராட்டக் கதைகளைச் சொல்லிக்கொண்டிருப்பார்கள்.

ஆனால், சுதந்திரம் என்பது நாமே தேர்ந்துகொண்ட ஒரு சுமையாக மாறிவிட்டது என்பதுதான் நிதர்சனமான உண்மை.

கோட்டையில் கொடியேற்றுபவர்கள் எல்லாம் தங்களை மீடியாக்கள் சரியாக படம் பிடிக்கின்றனவா என்று பார்க்கின்றனரே ஒழிய, யாருக்கும் யாரைப் பற்றியும் அக்கறையில்லை.

சுதந்திரம் இன்று கொண்டாட்டமாக மட்டுமே இருக்கிறதே தவிர இன்னும் நம் வாழ்வாகவில்லை.

சமயம், இனம், பொருளாதாரம் உரிமைகள் அன்றாடம் பறிபோய்க்கொண்டே இருக்கின்றன. நாம் எதை உண்ண வேண்டும், எதை உடுக்க வேண்டும், எவ்வளவு பணம் கையில் வைத்திருக்க வேண்டும், எதை வழிபட வேண்டும் என எல்லாமே நம் கார்பரேட் அரசியலால் வரையறுக்கப்பட்டுக்கொண்டிருக்கின்றன.

சாமானியன் இந்த சுதந்திரத்தின் வாடை அறியாமல் வாழ்ந்து கொண்டே இருக்கின்றான்.

சாமானியனாகவே இருந்துவிடுதல் நலம்.