அன்பு என்பது

எபேசிலிருந்து புறப்படும் பவுல் மற்றும் திருத்தூதர்கள் செசரியா வந்து சேர்கின்றனர். அங்கே அகபு என்ற பெயருடைய இறைவாக்கினர் பவுலின் இடைக்கச்சையை எடுத்து தம் கைகளையும், கால்களையும் கட்டிக்கொண்டு, 'இந்தக் கச்சைக்குரியவரை எருசலேமில் இப்படித்தான் கட்டுவார்கள்!' என இறைவாக்குரைக்கின்றார். அதைக் கேட்ட சீடர்கள் அழுது புலம்புகின்றனர். பவுல் எருசலேமுக்குப் போக வேண்டாம் எனப் பணிக்கின்றனர். ஆனால் பவுலோ, 'ஆண்டவருக்காக கட்டுப்படுவதற்கு மட்டுமல்ல. இறப்பதற்கும் தயாராய் இருக்கிறேன்' என துணிச்சலோடு சொல்கின்றார்.

சொன்னது மட்டுமன்றி, எருசலேமுக்குப் புறப்பட்டும் செல்கின்றார். அங்கே அவர் கோவிலில் கைது செய்யப்படுகின்றார். கைது செய்யப்பட்ட நிலையிலும் துணிச்சலோடு நற்செய்திக்குச் சான்று பகர்கின்றார்.

மறுநாள் இரவு ஆண்டவர் அவரருகில் நின்று, 'துணிவோடிரும்! எருசலேமில் என்னைப் பற்றி சான்று பகர்ந்தது போல உரோமையிலும் நீர் சான்றுபகர வேண்டும்' என்கிறார்.

(காண். திப 21:1 - 23:11)

இன்றைய நாள் நற்செய்தியில் பாவியான பெண் மற்றும் பரிசேயரான சீமோன் பற்றி வாசித்தோம் (காண். லூக் 7:36-50)

'அதிகக் கடனை யாருக்குத் தள்ளுபடி செய்கிறாரோ அவர் அதிகம் அன்பு செய்வார்'

இதுதான் குட்டிக்கதையின் வழியாக சீமோனுக்கு இயேசு சொன்ன பாடம்.

பவுலிடம் அதிகம் மன்னிக்கப்பட்டது. ஆக, அவர் அதிகம் அன்பு செய்கிறார் கடவுளை.

அகுஸ்தினாரிடம் அதிகம் மன்னிக்கப்பட்டது. ஆகவே அவரும், 'தாமதமாக உன்னை அன்பு செய்தேன்' என உருகி வழிகின்றார்.

அன்பு என்பது நாம் தரும் வாக்குறுதி.

அந்த வாக்குறுதியில் தளராமல் துணிந்து நிற்கின்றார் பவுல்.

கயிறுகளும், விலங்குகளும் அவரின் உடலைக் கட்ட முடியுமே தவிர, அவரின் உள்ளத்தைக் கட்ட முடியாது.