தன்னலம் துறந்து

நாளைய (15 பிப்ரவரி 2018) நற்செய்தி (லூக் 9:22-25)

தன்னலம் துறந்து

அய்ன் ரான்ட் அவர்கள் எழுதிய 'தெ வெர்ச்யு ஆஃப் செல்ஃபிஷ்னஸ்' என்ற நூல் அமெரிக்காவின் முதலாளித்துவத்தை ஆதரித்து எழுதப்பட்ட ஒரு நூல். நம்மிடம் இருக்கும் தன்னலத்தை ஒரு மதிப்பீடாகப் பார்க்கிறது இந்நூல்.

ஆனால், நாளைய நற்செய்தி வாசகத்தில் இதற்கு முற்றிலும் மாறாக, 'தன்னலம் துறத்தல்' என்பதை மதிப்பீடாக முன்வைக்கின்றார். மனித பரிணாம வளர்ச்சியில் தன்னலம் மிகவும் முக்கியம். தன்னலம் கொண்டிருக்கின்ற உயிரினமே வளர்ந்திருக்கிறது என்பதற்கு அறிவியலும், விஞ்ஞானமும் சான்றுபகர்கின்றன. இப்படி நம்முடைய ஜீனில் மிக முக்கியமாக இருக்கும் இந்த 'தன்னலம்' என்ற டி.என்.ஏவை நம்மால் வெளியே எடுத்துவிட முடியுமா?

தன்னலம் என்பது 'நான்' மற்றும் 'எனது' என இரண்டு நிலைகளில் இருக்கிறது என்று எம் பேராயர் குறிப்பிடுவார். எப்போதெல்லாம் என் மனம் 'நான்' என்பதையும், 'எனது' என்பதையும் கொண்டிருக்கின்றதோ அப்போதெல்லாம் அது தன்னலமே கொண்டிருக்கின்றது. 'நான்' என்பதும், 'எனது' என்பதும் இல்லாமல் நாம் எதையும் கற்பனை செய்துபார்க்கவே முடியாது. 'பிறர்' என்று சொல்வதற்குக்கூட 'நான்' அவசியமாகிறது.

இவ்வளவு கடினமான ஒன்றை ஏன் சீடத்துவத்தின் முதல் செக்பாய்ண்டாக இயேசு வைக்க வேண்டும்?

ஏனெனில் இயேசுவின் பார்வை வித்தியாசமாக இருக்கிறது. எப்படி? தன்னலம் துறத்தல் என்பது மடிதல் அனுபவம். அந்த மடிதல் அனுபவம் புதிய உயிருக்கு வழி வகுக்கிறது. ரொம்ப சிம்பிள். ஒரு விதை இருக்கிறது. அந்த விதைக்கென்ற சில 'நான்களும்' 'சில எனதுகளும்' - கலர், டேஸ்ட் போன்றவை. ஆனால், அது எப்போது அவற்றை இழக்கிறதோ அப்போது யாரும் கற்பனை செய்து பார்க்க முடியாத அளவிற்கு ஒரு செடியாக, மரமாக வளர்ச்சி பெறுகிறது.

ஆக, தன்னலம் துறத்தல் என்பது என் வெளியடையாளங்களைக் கடந்து என் உள் ஆற்றல்தளத்திற்குச் செல்லுதல். பல நேரங்களில் நாம் வைத்திருக்கின்ற 'நான்' மற்றும் 'எனது' என்ற அடையாளங்கள் நம் ஆற்றலை வீணாக்குபவையாக அல்லது ஆற்றலை அழிப்பவையாக இருக்கின்றன. வெங்காயத்தின் ஒவ்வொரு தோலாக இதை நாம் கழற்றிக்கொண்டே போகும்போது சில நேரங்களில் ஆற்றல்மிக்க அந்த கருவையும், சில நேரங்களில் ஒன்றுமில்லாமைiயும் கண்டுகொள்கின்றோம்.

அந்தக் கருவும், ஒன்றுமில்லாமையுமே நம்மை புதிய மனிதராக மாற்றுகின்றன.

சின்ன சின்ன தோல்களை நானாக உரித்துக்கொள்ள முன்வந்தால் எத்துணை நலம்!