தனித்தன்மை

அக்டோபர் மாதத்தின் இறுதிநாள்.

இந்த மாதம் நான் கட்டளை செபம் செபிப்பதற்குப் பதில், எனக்குப் பழக்கமில்லாத விவிலியப் பகுதிகள், நான் வாசிக்க வேண்டும் என நினைத்து, ஆனால் வாசிக்க முடியாத திருத்தந்தையரின் மடல்கள் இவற்றை வாசிக்க வேண்டும் என நினைத்து ஒரு லிஸ்ட் தயார் செய்து, செபித்துப் பார்த்ததில் இரண்டு விஷயங்கள் கற்றுக்கொண்டேன்:

ஒன்று, கட்டளை செபம் என்பது செபத்தின் ஒரு மாதிரிதான். அதே வடிவத்தைப் பயன்படுத்தி நாம் இன்றைய நடைமுறைக்கு ஏற்ப சேர்த்துக் கொள்ளலாம். உதாரணத்திற்கு, கிளமெண்ட் என்ற போப் எழுதிய பேச்சாற்றல் என்ற கட்டுரையைவிட திருத்தந்தை பிரான்சிஸ் அவர்களின் 'லௌதாத்தோ சீ' (சுற்றுச்சூழல் பற்றியது) சவால்விடுவதாக இருக்கிறது.

இரண்டு, 'நாம் கேட்ட இசை சர்க்கரை இனிமையென்றால், கேட்காதவை தேன் இனிமை' என்பது போல, வாசித்த செபங்களைவிட, அறிந்த விவிலியப் பகுதிகளைவிட அறியாதவை இன்னும் ஆழமாக மனதைத் தொடுகின்றன.

'குழல் அல்லது யாழ் ஆகிய உயிரற்ற இசைக்கருவிகளால் எழுப்பப்படும் ஒலிகளுள் வேறுபாடு இல்லையெனில் குழல் எழுப்பும் ஒலி எது, யாழ் எழுப்பும் ஒலி எது என்பதை எப்படி அறிய முடியும்?' (1 கொரி 14:7)

வழக்கமாக 1 கொரிந்தியர் நூலில் நாம் பிரிவு 13 (அன்பைப் பற்றியது) வாசித்துவிட்டு பிரிவு 15 (உயிர்ப்பு பற்றியது)க்கு தாவி விடுகிறோம். இவ்விரண்டிற்கும் இடையில் பிரிவு 14ல் தான் மேற்காணும் அழகான வசனம் வருகிறது.

இந்தப் பிரிவில் பவுல் ஒரு சின்ன பிரச்சினைக்கு தீர்வு சொல்கிறார். அதாவது, இறைவாக்கு உரைப்பது பெரியதா அல்லது பரவசப்பேச்சு பெரியதா என்பதுதான் வாதம். இந்தப் பிரச்சினையை தீர்த்து வைக்கிறார் பவுல்.

அதாவது, ஒவ்வொருவரும் என்ன செய்தாலும் அதைச் சிறப்பாகச் செய்ய வேண்டுமாம்.

இளையராஜா, ரகுமான் என்ற இரு இசைக்கலைஞர்களை எடுத்துக்கொள்வோம்.

இளையராஜா இசையமைப்பதுபோலவே ரகுமானும் அமைக்கிறார் என்றால் இளையராஜா மற்றும் போதுமே. நமக்கு ரகுமான் எதற்கு?

நாம் ஒவ்வொருவரும் தனித்தன்மை பெற்றிருக்கிறோம். அந்தத் தனித்தன்மையை நாம் அறிந்து அதை வெளிப்படுத்த வேண்டும்.

இதைத்தான் நாளை நாம் கொண்டாடும் புனிதர்களும் செய்தார்கள்.

நான் எழுப்பும் ஒலி என்ன என்று கண்டு, அந்த ஒலியைச் சிறப்பாக எழுப்பினால் என் வாழ்வு இனிமையானதே. அடுத்தவர் எழுப்பும் ஒலியைக் குறித்த கவலையோ, அடுத்தவர் எழுப்பும் ஒலியைப் போலவே என் ஒலியும் இருக்க வேண்டும் என்ற ஏக்கமும் எனக்குத் தேவையில்லை.