இரு வீடுகள்

நாளைய நற்செய்தி வாசகத்தில் (மத்தேயு 7:21,24-27) 'இரு வீடுகள்' உருவகத்தைப் பதிவு செய்கின்றார்.

இறைவார்த்தையைக் கேட்டு நடப்பவர்கள் பாறைமேல் கட்டப்பட்ட வீடுகள் என்றும்,

அதைக் கேட்டு நடக்காதவர்கள் மணல்மேல் கட்டப்பட்ட வீடுகள் என்றும் சொல்கின்றார்.

எதன்மேல் வீடு கட்டுவது எளிது?

மணல்மேலா? அல்லது பாறைமேலா?

மணல்மேல்தான்.

ஏனெனில் வானம் தோண்டுவது எளிதாகவும், கற்களை அடுக்கி அடித்தளம் போடுவது எளிதாகவும் இருக்கும். வீடு கட்டுவதற்கு சாரம் கட்டுவதற்கு கம்புகளை நடுவதற்குக் கூட எளிதாக இருக்கும்.

ஆனால், பாறைகள் அதிகம் உள்ள இடத்தில் வேலை மிக மெதுவாக நடக்கும். வானம் தோண்டுவது கடினமாக இருக்கும். அப்படியே பாறைகளை வெடி வைத்து தகர்க்க நினைத்தாலும் அது தன்போக்கில் வெடித்துச் சிதறும். பாறைகள்மேல் அடித்தளம் இடுவதும் கடினம். ஏனெனில் கற்கள் பாறைகளின்மேல் நிற்காது. வீடு கட்டுவதற்கு சாரம் கட்டுவதும் கடினம். சாரம் சரியாகக் கட்டாமல் மேலே நிற்பது பாதுகாப்பும் இல்லை.

கடினமாக இருக்கிறது என்பதற்காக அதைக் கைவிட்டுவிட்டு எளிதாக உள்ள மணலைத் தேர்ந்துகொண்டோம் என்றால், இன்று வேண்டுமானால் அது நன்றாக இருக்கும். ஆனால், காலப்போக்கில் அது பலம் அல்லது பலன் தராது.

ஆக, எளிதாக இருப்பதும், வேகமாக நடப்பதும் என்றும் பாதுகாப்பானது அல்ல.

நேற்று மாலை வாக்கிங் போகும்போது எங்களைக் கடந்த போன ஒரு இளவலின் கைப்பையில், 'குட் திங்ஸ் டேக் டைம்' என எழுதியிருந்ததன் பொருள் எனக்கு இன்று தெரிகிறது.

இறைவார்த்தையைக் கேட்பது என்பது எளிமையான வழியைத் தேர்ந்தெடுப்பது அல்ல. மாறாக, கடினமான, அதிகம் முயற்சி தேவைப்படுகின்ற வழியைத் தேர்ந்தெடுப்பது.

நாம் கட்டும் வீடு எந்த வீடு?

அந்திரேயா

'ஆனால் அவர்மீது நம்பிக்கை கொண்டிருந்தாலன்றி, அவர்கள் எவ்வாறு அவரை நோக்கி மன்றாடுவார்கள்?
தாங்கள் கேள்வியுறாத ஒருவர்மீது எவ்வாறு நம்பிக்கை கொள்வார்கள்?
அறிவிக்கப்படாத ஒன்று பற்றி அவர்கள் எவ்வாறு கேள்வியுறுவார்கள்?
அனுப்பப்படாமல் அவர்கள் எவ்வாறு அறிவிப்பார்கள்?'

(உரோமையர் 10:9-18)

நாளை திருத்தூதரான அந்திரேயாவின் திருநாளைக் கொண்டாடுகிறோம்.

சீமோன் பேதுருவின் சகோதரர் என அறியப்படும் இவர் யோவான் நற்செய்தியில் பிலிப்பின் நண்பராக வருகிறார்.

இயேசுவைத் தேடிச் சென்றவரும் இவரே.

இயேசுவை மற்றவர்களிடம் அழைத்து வந்தவரும் இவரே.

இவர் ஒரு நல்ல பி.ஆர்.ஓ.

நாளைய முதல் வாசகத்தில் தூய பவுல் 'படி நடை' (step pattern) என்னும் இலக்கிய நடையைக் கையாளுகின்றார்.

மேலே காணும் வசனத்தைக் கவனித்தீர்களா?

மேலிருந்து ஒருமுறை வாசித்துவிட்டு, கீழிருந்து மேலாக மற்றொரு முறை வாசியுங்கள்:

அனுப்பப்படுதல் - அறிவித்தல் - கேள்விப்படுதல் - நம்பிக்கை கொள்தல்

இதில் முதல் இரண்டு திருத்தூதர் செய்ய வேண்டியது.

இறுதி இரண்டு போதனையைக் கேட்பவர் செய்ய வேண்டியது.

அனுப்பப்பட்டாலன்றி அறிவிக்க முடியாது என்பது பவுலின் வாதம்.

பவுலின் வாதத்தை இன்னும் ஒரு படி கீழே இழுக்கலாம். 'அழைக்கப்படாத' ஒருவர் எப்படி அனுப்பப்படுவார்?

நாம் ஒவ்வொரு நிலையிலும் அனுப்பப்பட்டுக்கொண்டே இருக்கிறோம்.

நம் வாழ்வின் ஒவ்வொரு கட்டமும் நாம் 'தி அதர்' நோக்கி பயணம் செய்கிறோம்.

அப்படி அனுப்பப்படும்போது நம் வேலை என்ன?

அறிவித்தல்.

எதை அறிவிக்க வேண்டும்?

கிறிஸ்துவின் செய்தியை.

இன்று காலை டீ குடித்துக் கொண்டிருந்தபோது அகுஸ்தினார் பற்றிய பேச்சு எழுந்தது.

'பெண் என்னும் போதையிலிருந்து (addiction) அகுஸ்தினார் மீளவில்லை. அவர் அப்படியே இறையியல் என்ற இன்னொரு போதையைப் பிடித்துக் கொண்டு முந்தைய போதையைக் கைவிட்டார். மனிதர்களுக்கு ஒவ்வொரு கட்டமும் ஒரு போதை தேவைப்படுகிறது' என்றார் நண்பர் ஒருவர்.

போதை (addiction) என்றால் என்ன?

உதாரணத்திற்கு, மது எனக்கு போதை தருகிறது என்பதை நான் எப்படி உணர்வேன்?

இப்போது மணி மாலை 4. இன்று இரவு வெளியே விருந்திற்குச் செல்ல வேண்டும். ஆனால், 4 மணிக்கே நான் 8 மணி விருந்தையும் அதில் பரிமாறப்படும் மதுவையும் நான் எண்ணிப்பார்க்கவும், அப்படி எண்ணிப்பார்ப்பதால் என் இப்போதைய வேலை பாதிக்கப்படுகிறது என்றால் நான் அதற்கு போதை என்று பொருள்.

அதாவது, போதை நம் எண்ணத்தை முதலில் நிரப்பிவிடுகிறது.

ஆகையால்தான், பாலியல் வன்புணர்ச்சி கூட முதலில் அதைச் செய்பவரின் மூளையில் அரங்கேறுகிறது என்று சொல்கிறார்கள். பின் தான் அது மற்றவரின் உடல்மேல் நடத்தப்படுகிறது.

திருத்தூதர்களின் வாழ்வு ஆச்சர்யமாக இருக்கிறது.

எந்நேரமும் கிறிஸ்துவையும், அவரோடு இருந்த அனுபவத்தையும் தங்கள் எண்ணத்தில் நிறைத்திருந்தனர். ஆகையால்தான் தங்களின் எண்ணங்கள், ஏக்கங்கள், மனைவி, பெற்றோர், பிள்ளைகள், நண்பர்கள், சொந்த ஊர் என அனைத்தையும் விட்டுவிட்டு கிறிஸ்துவை மட்டுமே எண்ணிக்கொண்டிருக்க அவர்களால் முடிந்தது.

அனுப்பப்படுபவரால் நிரப்பப்பட்டால் ஒழிய அறிவித்தல் சாத்தியமல்ல.

அறிவித்தல் ஒரு கடமையும் பொறுப்பும் ஆகும்.

ஏனெனில் எனக்கு அடுத்திருப்பவரின் நம்பிக்கை அதைச் சார்ந்தே இருக்கிறது.

கருத்தமர்வு

'பால்குடி மறந்த பிள்ளை கட்டுவிரியன் வளையினுள் தன் கையை விடும்!'

(காண். எசாயா 11:1-10)

'அந்நாளில்' எனத் தொடங்கும் எசாயா இறைவாக்குப் பகுதியை நாளைய முதல் வாசகத்தில் வாசிக்கின்றோம்.

ஒன்றிற்கொன்று எதிர்மறையானது எல்லாம் நேர்முகமாக ஆகும் என்கிறது இறைவாக்குப் பகுதி.

வன்மையானது மென்மையானதோடு கைகோர்க்கும்.

விஷம் அமிர்தத்தோடு கைகோர்க்கும்.

பாசிட்டிவ் நெகடிவ் இரண்டும் ஒன்றாகிவிடும்.

குழந்தை கட்டுவிரியனின் வளைக்குள் கையை விடும்.

கட்டுவிரியனும் குழந்தையை ஒன்றும் செய்யாது!

இதெல்லாம் நடக்குமா? - என்ற கேள்விதான் நம்முள் எழுகிறது.

'நடக்கும்' என்ற நம்பிக்கையைத் தருகிறது இறைவாக்கு.

இன்று எங்கள் கல்லூரியில் 'தலித் கலக்கம்: ஓர் இறையியல் பதில்' (Dalit Unrest: A Theological Response) என்ற தலைப்பில் கருத்தமர்வு நடைபெற்றது.

முனைவர் ராம் புனியானி மற்றும் அருள்முனைவர் மரிய அருள்ராஜா, சேச, என்னும் இரண்டு ஆன்றோர்கள் உரை நிகழ்த்தினார்கள்.

நம் தாய்த்திருநாட்டில் கடந்த மூன்று ஆண்டுகளாக தலித் மக்களுக்கு எதிராக கட்டவிழ்க்கப்படும் அறிவுசார் மற்றும் உடல்சார் வன்முறைகளுக்கு எதிராக எழுந்திருக்கும் கலகக்குரல் ஏன்? என்பதுதான் கருத்தமர்வுகளின் கேள்வியாக இருந்தது.

கருத்தமர்வுகளில் என்னைக் கவர்ந்த சிலவற்றை இங்கே பதிவு செய்ய விரும்புகிறேன்:

1. 'ஆள்வோரின் முன்வைப்புகளும், செயல்பாடுகளும் என்றும் ஒன்றாக இருப்பதில்லை!' (The claims and the aims of the ruling class are not always equal)

அதாவது, 'நான் எல்லா மக்களுக்காகவும் இருக்கிறேன்' என்பது நம் மோடி அவர்களின் முன்வைப்பு. ஆனால், 'நான் அம்பானி மற்றும் அதானிக்காகத்தான் இருக்கிறேன்' என்பது அவரின் செயல்பாடு.

2. மதங்களும் அவற்றின் போதனைகளும் மனிதர்களை சக மனிதர்களோடு இணைக்க வேண்டுமே தவிர ஒருபோதும் பிரிக்கக் கூடாது.

3. 'எதற்கும், யாருக்கும் அடிமை ஆகாதீர்கள். எதையும், யாரையும் அடிமைப்படுத்தாதீர்கள்' - இதுதான் நம் விவிலியத்தின் ஒரே போதனை.

4. 'மிகச் சிறியோருக்கு என்று மீட்பு கிடைக்கிறதோ அன்றே எல்லாருக்கும் மீட்பு கிடைக்கிறது!'

அதாவது, என் சக மனிதர் சங்கடப்பட்டுக்கொண்டிருக்க நான், 'இறைவா நீ தந்த மீட்புக்கு நன்றி!' என்று பாட்டுப்பாடிக் கொண்டிருப்பது சால்பன்று.

5. 'கடவுளோடு நீங்கள் படைப்பாளி. சக மனிதரோடு நீங்கள் வேலைக்காரர். இயற்கையோடு நீங்கள் உடன்பிறப்பு.' (With God you are a creator. With fellow humans you are a worker. With nature you are a co-born)

இரண்டு கருத்தமர்வுகளுக்கு இடையே காட்டப்பட்ட காணொளிக்காட்சியும் என்னை மிகவும் தொட்டது.

'நன்றாக அடி. அவர்கள் காதுகளுக்குக் கேட்கட்டும்!'

என்று பறை முழக்கத்தோடு தொடங்கிய காணொளி அதே முழக்கத்தோடு நிறைவுபெற்றது.

காணொளிகளில் காட்டப்பட்ட சில குழந்தைகள், அவர்களின் செருப்பணியா பாதங்கள், காலையில் படிப்பு-மாலையில் வேலை போன்றவை என் குழந்தைப் பருவத்தை எனக்கு நினைவூட்டின.

பல குழந்தைகள் பள்ளி செல்ல முடியாமல் பரிதவிக்க,

சாதி மற்றும் பொருளாதார ஏற்றத்தாழ்வால் சிக்குண்டிருக்க,

நான் சின்ன சின்ன விஷயத்தையெல்லாம் ஏதோ பெரிய இழப்பாக நினைத்து வாழ்வது எனக்கே மனவுறுத்தலாக இருந்தது.

கருத்தமர்வின் இறுதியில், என் அருகில் இருந்த நண்பர், 'நீ எதுவும் கேள்வி கேட்கலயா?' என்றார்.

அதே அறையில் 8 ஆண்டுகளுக்கு முன் நான் கேள்வி கேட்டது நினைவிற்கு வந்தது அந்நேரம். அந்நாள்களில் இப்படி கேள்வி கேட்டுத்தான் கூட படித்துக்கொண்டிருந்த அருள்செல்வியரை இம்ப்ரஸ் செய்வது வழக்கம்.

ஆனால், இன்று எந்த மாணவரும் கேள்வி கேட்கவில்லை.

'இம்ப்ரஸ்' செய்யத் தேவையில்லை என நினைக்கும் அளவுக்கு வளர்ந்துவிட்டார்களா?

அல்லது

'என்ன கேட்டு என்ன ஆகப்போகுது?' என தளர்ந்துவிட்டார்களா?

இருதுருவங்கள் இணையும் என்பது நாளைய இறைவாக்கு தரும் நம்பிக்கை.

மாற்றம்

இன்று திருவருகைக்காலத்தை தொடங்குகிறோம்.

இன்றுதான் வழிபாட்டு ஆண்டின் புத்தாண்டு நாள்.

கடந்த திருவருகைக்காலம் முதல் கட்டளை செபம் வாசிப்பதை தவறாமல் செய்து வருகிறேன். அப்படின்னா அதுக்கு முன்னால செய்யலயா என்று கேட்கிறீர்களா?

நேற்று பெங்களுர் சென்றுவிட்டு திரும்பினேன்.

விமான நிலையத்தில் நிறைய நேரம் உட்கார வேண்டியிருந்ததாலும், கையில் படிக்க ஒன்றும் இல்லாததாலும் வேடிக்கை பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன்.

எனக்கு முன்னால் இரண்டு இளவல்கள். இருவர் கையிலும் அரைலிட்டர் பிஸ்லரி பாட்டில். அதைத் திறக்க முடியாமல் சிரமப்பட்டுக்கொண்டிருந்தனர். புலியை முறத்தை அடித்து விரட்டிய தமிழச்சியும், உருளைக்கல் தூக்கி திருமணம் செய்த மறத்தமிழனும் இன்று பிஸ்லரி பாட்டில் மூடியோடு மல்லுக்கட்டுவது ஆச்சர்யமாக இருக்கிறது.

கால்மேல் கால்போட்டு மற்றொரு இளவல். மஞ்சள் நிற தேநீர் ஆடை (டிசர்ட்) அணிந்திருந்தாள். கையில் மோட்டோ ஃபோன். அவரைக் கடந்து சென்ற ஒருவருக்கு வழி காட்டும் முகமாக, தன் ஷூ காலை 45 டிகிரி நகற்றி வழிகாட்டினாள். அடுத்தவர் வந்தால் எழுந்து வழிவிடும் மரியாதை இன்று பாதத்தைத் திருப்புவதாக மாறிவிட்டது ஆச்சர்யமாக இருக்கிறது!

தெரிந்தவர்களின் முகத்தில் சிரிப்பை வரவழைக்க அவர்கள் ஃபோன் பேசும்போது கடந்து சென்றால்போதும். பேசிக்கொண்டே புன்முறுவல் செய்கிறார்கள்.

ஆண்கள் எல்லாம் நேற்று என்ன நடந்தது என்பதைப் பற்றி விமர்சனம் செய்துகொண்டும், நாளை என்ன நடக்கும் என்று ஊகித்துக் கொண்டும் உரையாடிக்கொண்டிருந்தனர்.

பெண்கள் தங்களைப் போல யாராவது ஆடை அணிந்திருக்கிறார்களா என்று பார்த்து அவர்களிடமிருந்து விலகி நின்று கொண்டிருந்தனர்.

ஆனால், குழந்தைகள் புத்திசாலிகள்.

கிடைக்கின்ற கொஞ்ச நேரத்தையும் விளையாடி மகிழ்ந்தனர்.

நிறைய இடங்களைப் பார்த்து ரசிப்பதற்கு மறந்தவர்கள் பார்ப்பவற்றை எல்லாம் தங்கள் ஃபோனில் படம் எடுத்து தங்கள் மெமரியை விட ஃபோன் மெமரியை அதிகரித்துக்கொண்டிருந்தனர்.

சப்வேயில் வாங்கிய பர்கரை கையிலே பிடிக்க முடியாமல் இருந்தபோது, அதை தங்கள் லிப்ஸ்டிக்கில் படியாமல் சாப்பிட்டுக்கொண்டிருந்தனர் இரு சாப்ட்வேர் கிளிகள்.

இது எல்லாமே மாற்றம்தான்.

எல்லாவற்றிற்கும் பெரிய மாற்றம் கடந்த வாரம் என் வகுப்பறையில் பார்த்தது.

இரண்டு பேர் பப்பிள் கம் மென்றுகொண்டே பாடம் கவனித்துக்கொண்டிருந்தனர். நான் போர்ட் பக்கம் திரும்பும்போதெல்லாம் போட்டிக்கு வாயில் முட்டை வேறு விட்டு சிரித்துக்கொண்டனர்.

திருவருகைக்காலத்தில் நாம் சிந்திப்பதும் மாற்றம்தான்.

இந்தக்காலத்தில் நாம் வாசிக்கும் எல்லா வாசகங்களும் மாற்றம் பற்றித்தான் இருக்கும்.

நிறைய நேர்முகமான செய்தியைத் தாங்கிவரும் இத்திருவருகைக்காலம் நமக்கு அருளின் காலமாக அமைவதாக.

கண்களைப் பிடுங்கி

சிம்சோன்-தெலீலா திரைப்படத்தின் ஒரு க்ளிப் பார்த்தேன் நேற்று.

சிம்சோனின் தலைமுடி மழிக்கப்பட தன் ஆற்றலை இழக்கின்றார் சிம்சோன்.
அவரின் கண்களைப் பிடுங்குகின்றனர் பிலிஸ்தியர்.
மிகவும் கொடுமையான நிகழ்வு அது.

ஆனால் அதன் அர்த்தத்தை நீத 14:1-5 ஐ இணைத்து வாசித்தால்தான் புரிந்து கொள்ள முடிகிறது.

சிம்சோன் படலத்தில் சிம்சோன் சொல்லும் முதல் வார்த்தை, 'நான் பார்த்தேன் ஒரு பெண்ணை!' என்பதுதான்.

திம்னா என்ற நகருக்குச் செல்லும் சிம்சோன் அங்கே ஒரு பெண்ணைக் கண்டதாக தன் பெற்றோரிடம் வந்து செல்கின்றார்.

மேலும், இஸ்ரயேலின் பாவமும் அதுதான். ஒவ்வொருவரும் தங்கள் கண்ணில் சரி என்று பட்டதைத்தான் செய்தனர்.

கண் என்று தொடங்கி கண் இழந்து முடிகிறது சிம்சோனின் வாழ்க்கை.

இரண்டாம் ஏற்பாட்டிலும் இதே போன்றதொரு சொல்லாடல் வருகிறது.

கலாத்திய நகர திருச்சபைக்கு எழுதும் பவுல், 'எனக்காக நீங்கள் உங்கள் கண்களையும் பிடுங்கிக் கொடுப்பீர்கள்!' என்கிறார் (4:15).

கண்களை வைத்து அன்பை வளர்த்தார் சிம்சோன்.

ஆனால், அன்பே ஒரு கட்டத்தில் அவரின் கண்களை எடுத்துவிடுகிறது.

அன்பின் அடையாளமாக கண்களைப் பிடுங்குதலை முன்வைக்கிறார் பவுல்.

மீக்காவும் லேவியும்

இன்று நீத 17-18 பிரிவுகளை விவிலிய பாடமாக எடுத்தேன்.

இரண்டு மூன்று எண்ணங்கள் உதித்தன.

அவற்றை இங்கே பதிவு செய்கிறேன்:

1. 'நீ எனக்கு தந்தையாகவும், குருவாகவும் இருப்பீர்!'

மீக்கா ஒரு பணக்காரர். தன் வீட்டில் ஒரு ஆலயம் ஏற்படுத்துகின்றார். அங்கே சிலைகளை செய்து வைக்கின்றார். அவரைத் தேடி லேவி குலத்து இளைஞன் ஒருவன் வருகிறான். வந்தவனை தன் வீட்டிற்குள் அழைத்து, அவரை அருள்பொழிவு செய்து 'நீ எனக்கு தந்தையாகவும், குருவாகவும் இருப்பீர்' என்கிறார். 16 வயது பையனைப் பார்த்து 60 வயது உள்ள ஒருவர், 'நீ எனக்கு அப்பாவாக இரு!' என்றால் அது பொருத்தமாகவா இருக்கிறது? - இந்தக் கேள்வி என்னுள் எழுந்தது. ஆனால், மலாக்கி 2:1-10ஐ இணைத்து வாசித்தால் இதன் அர்த்தம் புரிகிறது: 'ஒரு குருவின் உதடுகள் மெய்யறிவைக் காக்க வேண்டும். அவரது நாவினின்று திருச்சட்டத்தைக் கேட்க மக்கள் நாட வேண்டும். ஏனெனில், படைகளின் ஆண்டவரின் தூதர் அவர்.' அதாவது, குருவாக நியமிக்கப்பட்ட ஒருவர் எந்த வயது என்றாலும் அவர் இறைவனின் பிரதிநிதி ஆகிவிடுகிறார். ஆக, இங்கே உரிமை மட்டுமல்ல. குருவுக்கான பொறுப்பு, குறிப்பாக அவர் தன் வாயை பயன்படுத்தும் விதம், சொற்களைப் பயன்படுத்தும் விதம் பற்றிய அக்கறை இன்னும் அதிகமாகிறது.

2. 'லேவி மீக்காவின் மகன்களில் ஒருவராக இருந்தார்!'

'நீ எனக்கு அப்பா போல இருப்பீர்!' எனச் சொல்லிவிட்டு அவரை மகனைப் போல நடத்துகின்றார் மீக்கா. இதை நேர்முகமாக பார்க்கலாம் அல்லது எதிர்மறையாக பார்க்கலாம். எந்த நிலையிலும் சமநிலை அவசியம். மேலும் மகன்போல தன்னையே மற்றவர்கள்முன் தாழ்த்தும் மனப்பக்குவம் குருவுக்கு அவசியம்.

3. யார் முதலில் பேசுகிறார்?

மீக்காவின் வீட்டைத்தேடி தான் குல மக்கள் வருகிறார்கள். வழக்கமாக தன் ஆலயத்திற்கு வருபவர்களைப் பார்த்து, 'நீங்க யாரு? எங்க இருந்து வர்றீங்க?' என்று குருதானே கேட்கணும். ஆனால், இங்கே மக்கள் முந்திக் கொள்கிறார்கள். 'நீ யாரு? இங்க என்ன செய்ற? உன்னை யார் இங்கே கூட்டி வந்தார்கள்?' என குருவை மக்கள் கேட்கிறார்கள்.

நல்லா கவனச்சோம்னா ஒன்னு தெரியும். யார் முதல்ல வாயை திறக்கிறார்களோ அவர்கள்தான் வாதத்தில் வெற்றி பெறுவார்கள். இங்கே குருவின் வாய் கட்டப்பட்டிருக்கிறது. காரணம் அவர் மீக்காவை சார்ந்திருக்கிற படியால் அவரால் ஒன்றும் பேச முடியவில்லை.

ஆக, யார் பக்கமும் சாராமல் இருக்கிற ஒரு குருதான் வாய்திறந்து பேச முடியும்.

4. எது நல்லது?

'உனக்கு எது நல்லது? ஒரு தனிமனிதனின் வீட்டிற்கு குருவாக இருப்பதா? அல்லது ஒரு குலத்திற்கு, ஒரு இனத்திற்கு குருவாக இருப்பதா?' என எதிர்கேள்வி கேட்கின்றனர் தான் மக்கள். இந்த லேவி சந்தர்ப்பவாதியாக இருக்கிறார்.

அதாவது, எது அதிக லாபம் என்று பார்த்து அந்த பக்கம் சாய்ந்து கொள்கிறார்.

குரு லாபம் பார்த்து செயல்படல் கூடாது அல்லவா?

5. 'குழந்தைகளும், கால்நடைகளும், உடைமைகளும் முன் செல்ல...'

வழக்கமாக நாம சப்பரம் தூக்குனா என்ன அறிவிப்பு சொல்வோம்? குழந்தைகள் மற்றும் பெண்கள் முன்னால் செல்லுங்கள் என்றுதானே. இந்த வழக்கம் நீத 18:21ல் இருந்துதான் வந்திருக்க வேண்டும். மீக்காவின் ஆலயத்தில் உள்ள சிலைகளை எடுத்துக்கொண்ட தான் மக்கள் அவற்றை ஒய்யாரமாக சுமந்து கொண்டு போகிறார்கள்.

நீதித்தலைவர்கள் நூல் குருக்கள் பற்றியும், நம் வழிபாட்டு முறை பற்றியும் நிறைய சொல்கிறது.

பாடகி

ஆலயப் பாடகர்கள், பாடகர்குழுவினர் இவர்களின் திருநாளை நாளை நாம் கொண்டாடுகிறோம்.

இவர்களின் பாதுகாவலி செசிலி.

'ஒருமுறை பாடுவது இருமுறை செபிப்பது' என்கிறார் தூய அகுஸ்தினார்.

வழிபாட்டில் பாடல் பாடுவது என்பது எல்லா சமயங்களுக்கும் பொதுவான ஒன்றாக இருக்கிறது.

பெரிய இறையியல் கோட்பாடுகளைக் கூட மிக எளிதாக புரிய வைக்கும் ஆற்றல் பாடலுக்கு உண்டு:

'முதலாகி முடிவாகி முழுதான அன்பாகி மூன்றாகி ஒன்றானவா!'

என்பது ஒரு பாடல் வரி.

தமதிருத்துவத்தை இவ்வளவு சுருக்கமாக, இவ்வளவு எளிதாக வேறு யாராலும் சொல்ல முடியாது.

செசிலி ஒரு அழகி.

தன் அழகையும் அறிவையும் தன் இசையாக இறைவனுக்கு அர்ப்பணித்தாள்.

இன்னைக்கு ஒருநாளாவது நானும் பாடலாம்னு நினைக்கிறேன்.

பேச வேண்டும்!

'அதோ, உம் தாயும் சகோதரர்களும் உம்மோடு பேச வேண்டும் என்று வெளியே நின்றுகொண்டிருக்கிறார்கள்!'

(காண். மத்தேயு 12:46-50)

நாளை அன்னை மரியாள் ஆலயத்தில் ஒப்புக்கொடுக்கப்பட்ட திருநாளைக் கொண்டாடுகிறோம்.

இயேசுவைச் சந்திக்க அவரின் தாயும் சகோதரர்களும் வருகின்றனர்.

இயேசுவைச் சந்தித்து நிறைய நாள்கள் ஆகிவிருக்க வேண்டும். அதனால்தான் அவர்கள் வந்திருக்க வேண்டும். தன் தாய் மற்றும் சகோதரர்களைச் சந்திக்க முடியாமல் இயேசுவுக்கு நேரம் இல்லாமல் இருந்திருக்கிறது போலும்.

கதவருகில் வந்து நின்றவர்களையும் கவனிக்காமல் கடமையில் கருத்தாய் இருக்கிறார் இயேசு.

அங்கிருந்த ஒருவர் இயேசுவுக்கு வந்திருந்தவர்களை அறிமுகம் செய்கின்றார்.

வந்துதான் நிற்கின்றார்கள்.

ஆனால், அந்த ஒருவர் சொல்வதைக் கவனித்தீர்களா?

'உம்மோடு பேச வேண்டும் என வெளியே நின்றுகொண்டிருக்கிறார்கள்' என்கிறார்.

சில நேரங்களில் இந்த ஒருவர் நம் வாழ்விலும் வருகிறார்.

இவருக்கு நாம் நினைப்பதும் தெரியும்.

குட்டி மரியா கோவிலில் ஒப்புக்கொடுக்கப்பட்ட இந்நாளில் நாம் குட்டியாய் இருந்த நாள்களை எண்ணிப்பார்க்கலாமே!

குட்டி விரல், குட்டி கை, குட்டி கால், குட்டி உதடு, குட்டி காது, குட்டி மூக்கு - சான்ஸே இல்லை!

கதவுகள் மூடி

இரக்கத்தின் சிறப்பு யூபிலி ஆண்டை நாளை நிறைவு செய்கிறோம்.

'தந்தையைப் போல இரக்கம் உள்ளவர்களாய்' என்று நாம் கொண்டாடிய இரக்கத்தின் யூபிலி ஆண்டு எனக்கு இரட்டிப்பான ஆசீரைத் தந்தது.

'இரக்கத்தின் தூதுவர்' என்று திருத்தந்தை பிரான்சிஸ் அவர்களால் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டு, இரக்கத்தைப் பற்றி போதிக்கவும், சிறப்பு ஒப்புரவு வழிபாட்டை நடத்தவும், திருப்பீடத்தால் மட்டுமே மன்னிக்கப்படக்கூடிய பாவங்களை மன்னிக்கும் பொறுப்பு பெற்றதும் என்னை திருத்தந்தை அவர்களுக்கு நன்றி கூறத் தூண்டுகின்றன.

இறைவனின் இரக்கத்தை உணர்ந்தால் மட்டுமே, அவரின் கண்கள் என் கண்களைச் சந்தித்தால் மட்டுமே நான் எனக்குக் கீழிருப்பவர்களின் கண்களைச் சந்திக்கவும், இரக்கம் காட்டவும் முடியும்.

நான் இறைவனின் இரக்கத்தை நிறைய நேரங்களில் உணர்ந்திருக்கிறேன்.

அந்த வாய்ப்புக்களுக்காக அவருக்கு நன்றி கூறுகிறேன்.

நிறைய ஆலயங்களில் மறையுரை நிறைவேற்றவும், ஒப்புரவு வழங்கவும் வாய்ப்பு பெற்றேன்.

நான் சந்தித்த ஒவ்வொருவரும் எனக்கு இறைவனின் செய்தியைக் கொண்டுவந்தனர்.

வாழ்க்கை பெரியது என்று வாழக் கற்றுக்கொடுத்தனர்.

இரக்கத்தின் யூபிலி கதவுகள் பூட்டப்படும் இந்நாளில் நம் இதயத்தின் கதவுகள் திறக்கட்டும் என்பதே என் மன்றாட்டாக இருக்கிறது.

அனைவருக்கும் யூபிலி வாழ்த்துக்களும், செபங்களும்!

பாறை

'என் கற்பாறையாகிய ஆண்டவர் போற்றி!'

(திபா 144)

இன்று எங்கள் கல்லூரியின் ஆண்டுவிழா.

நன்றித் திருப்பலி எங்கள் பாப்பிறை குருமாணவர் இல்ல ஆலயத்தில் நடந்தது.

சிரோ-மலபார் என்னும் ரீதியில் திருப்பலி இருந்தது.

அன்றுக்கும் இன்றுக்கும் ஒப்பிடும்போது மாணவர் எண்ணிக்கை கொஞ்சம் குறைந்திருக்கிறது.

மற்றபடி அன்றைவிட இன்று இல்லம் வளர்ந்திருக்கிறது.

பாப்பிறை ஆலயம் பனந்தோப்பு மாதிரியில் கட்டப்பட்டிருக்கும். இன்று அதற்கு வண்ணம் தீட்டி மெருகேற்றியிருக்கிறார்கள்.

'என் கைகளுக்கு போர்ப்பயிற்சி கொடுப்பவர் ஆண்டவரே' என்ற திருப்பாடல் ஆசிரியரின் வார்த்தைகள்தாம் இன்று என் உதட்டில் இருந்தன.

அருள்பணி நிலைக்கான பயிற்சி மற்றும் தொட்டிலாக இருந்த இந்த இல்லத்தில் மீண்டும் இருப்பது மனதிற்கு மகிழ்ச்சி.

தேனைப் போல்

'அது என் வாயில் தேனைப் போல் இனித்தது.
ஆனால், அதைத் தின்றபொழுது என் வயிற்றில் கசந்தது.'
(காண். திவெ 10:8-11)

ஆண்டவரின் ஏட்டுச்சுருளை திண்ணுமாறு பணிக்கப்படுகின்றார் யோவான்.

அது எப்படிங்க சுருளை திங்க முடியும்?

பேப்பரை சாப்பிட முடியுமா?

இங்தான் ஒரு சிம்பலிசம் பயன்படுத்தப்பட்டுள்ளது:

வாய் என்பது நாம் பேசும் வார்த்தைகளின் பிறப்பிடம்.

ஆனால், வயிறு என்பது யூத மரபில் உணர்வுகளின் பிறப்பிடம்.

அதாவது, நான் உங்களைப் பார்த்து, 'ஐ லவ் யு' என்று சொல்கிறேன் என வைத்துக்கொள்வோம்.

இந்த வார்த்தைகளின் பிறப்பிடம் வாய்.

ஆனால், அன்பு என்ற உணர்வின் பிறப்பிடம் வயிறு.

பல நேரங்களில் வாயில் இனிப்பது வயிற்றில் கசக்கும்.

அதாவது, எல்லார்ட்டயும் ரொம்ப எளிதா 'ஐ லவ் யு' அப்படின்னு சொல்லிட முடியும்.

ஆனால், எல்லாரிடமும் ஒரே மாதிரி அன்பு உணர்வைக் காட்டும்போது, அல்லது காட்ட இயலாதபோது அது வயிற்றில் கசக்கிறது. அதாவது, அது உணர்வாக வர மறுக்கிறது.

நாளைய பதிலுரைப்பாடலில் (திபா 119) இறைவனின் திருச்சட்டம் இனிப்பதாக திருப்பாடல் ஆசிரியர் பாடுகின்றார்.

அந்த இனிமை உதட்டிலும், வயிற்றிலும் இருந்தால் நலமே.

கண்ணீர் கடவுள்

'ஏனெனில் கடவுள் உன்னைத் தேடி வந்த காலத்தை நீ அறிந்துகொள்ளவில்லை!' (காண். லூக் 19:41-44)

'எல்லாம் எனக்குத் தெரியும்!' என்று நாம் நினைக்கும் சில நேரங்களில், நமக்கு அருகில் நடப்பது நமக்குத் தெரியாமல் போய்விடுகிறது.

அப்படித்தான் நடக்கிறது எருசலேமுக்கும்.

இங்கேதான் கடவுளின் ஆலயம் இருந்தது.

இங்கேதான் மன்னாதி மன்னர்கள் முடிசூட்டி ஆண்டார்கள்.

இந்த ஊரைத் தேடித்தான் ஒட்டுமொத்த பட்டிதொட்டிகளும் படையெடுத்தன.

இங்கேதான் திருச்சட்டங்கள் கற்பிக்கப்பட்டன.

இங்கேதான் நாகரீகம் அறிமுகம் செய்யப்பட்டது.

ஆனால், இவ்வளவு நடந்த இடத்தில் கடவுளின் பிரசன்னம் மட்டும் கண்டுகொள்ளப்படவே இல்லை.

கடவுளின் பிரசன்னத்தை எப்படி கண்டுகொள்வது.

இஞ்ஞாசியாரின் தியான முறையில் இதை 'டிஸர்ன்மென்ட்' என அழைக்கிறார்கள்.

எங்கள் கல்லூரியில் ஒரு வயசான அருட்தந்தை இருக்கிறார்.

அவரின் டிஸர்ன்மென்ட் ரொம்ப சிம்பிள்.

ஏதாவது பற்றி முடிவெடுக்க வேண்டுமானால் கண்களை மூடிக்கொண்டு இயேசுவின் முகத்தை சில மணித்துளிகள் கற்பனை செய்து பார்ப்பாராம். அந்த முகம் சிரித்தால் தான் செய்ய முனைவதை செய்வாராம். அந்த முகம் சிரிக்க மறுத்தால் அந்தச் செயலை அப்படியே விட்டுவிடுவாராம்.

ஏனெனில் இயேசுவை அழவைத்துவிட்டு நாம் செய்யும் செயல்கள் கல்லின்மேல் கல் இராதபடி ஆகிவிடுமாம்.

இதைத்தான் கமாலியேல் திருத்தூதர் பணிகளில் மிக அழகாகக் கூறுவார்:

'இவர்கள் திட்டமும் செயலும் மனிதரிடத்திலிருந்து வந்தவை என்றால் அவை ஒழிந்து போகும். அவை கடவுளைச் சார்ந்தவை என்றால் நீங்கள் அவற்றை ஒழிக்க முடியாது. நீங்கள் கடவுளோடு போரிடுபவர்களாகவும் ஆவீர்கள்!' (திபா 5:39)

தாலந்து

'உள்ளவர் எவருக்கும் கொடுக்கப்படும்.

இல்லாதவரிடமிருந்து உள்ளதும் எடுக்கப்படும்.'

(காண். லூக்கா 19:11-28)

நாளைய நற்செய்தியில் தாலந்து உவமை அல்லது மினா உவமையை நாம் வாசிக்கின்றோம்.

மேற்காணும் வார்த்தைகள் நம்ம மோடியின் வார்த்தைகள் போல இருக்கின்றன.

கடந்த செவ்வாய்க்கிழமை இந்நேரம் 500, 1000 ரூபாய் நோட்டுகள் செல்லாது என்று அறிவித்து ஒட்டுமொத்த இந்தியாவின் தூக்கத்தையும் கெடுத்துவிட்டார்.

கறுப்பு பணத்தை அழிக்க தான் எடுத்த முயற்சி அப்படி இப்படி என பில்ட் அப் கொடுத்தார்.

இந்த ஒருவாரத்தில் எந்த ஒரு கறுப்பு பண முதலையும் பிடிபடவில்லை.

கறுப்புப் பண முதலைகளை விட்டுவிட்டு, பாவம் கடுகுப்பெட்டிக்குள் கையை விட்டுவிட்டார்.

உள்ளவர் எவருக்கும் நிறைய கொடுக்கிறார்.

இல்லாதவரிடமிருந்து இருப்பதையும் எடுத்து ரோட்டில் நிற்க வைத்துவிட்டார்.

ஒரு மினா கொடுத்து பத்து மினா கொடுத்தவரை பாராட்டும் தாலந்து பிரபு என் கண்களுக்கு ஒரு முதலாளி போலவே தெரிகின்றார்.

வெதுவெதுப்பாய்

'நீ குளிர்ச்சியாகவும் இல்லை. சூடாகவும் இல்லை.
குளிர்ச்சியாகவோ சூடாகவோ இருந்திருந்தால் எத்துணை நலமாய் இருந்திருக்கும்.
இவ்வாறு நீ குளிர்ச்சியாகவோ சூடாகவோ இல்லாமல் வெதுவெதுப்பாய் இருப்பதால் என் வாயிலிருந்து உன்னைக் கக்கிவிடுவேன்.'

இலவோதிக்கிய நகர் திருச்சபைக்கு எழுதும்போது தூய யோவான் மேற்காணும் வார்த்தைகளைச் சொல்கின்றார்.

தமிழில் 'ரெண்டுங்கெட்டான்' என்று சொல்வோம்.

இங்கிட்டும் சேராம, அங்கிட்டும் சேராம இருக்கும் ஒரு நிலை.

சாயங்காலம் 5 மணிக்கு மீட்டிங் என அறிவிருக்கிறார்கள் என வைத்துக்கொள்வோம்.

அப்படி வைத்தால் 4 மணிக்கு விளையாடவும் போக முடியாது. 6 மணிக்கு உட்கார்ந்து படிக்கவும் முடியாது. இப்படி 5 மணி ப்ரோக்ராம் மற்ற இரண்டு ப்ரோக்ராம்களை கெடுத்துவிடுகிறது.

வெதுவெதுப்பாய் இருப்பது என்பது யார்பக்கமும் சைட் எடுக்காமல் எல்லாருக்கும் நல்லவராக அல்லது நியூட்ரலாக இருக்க நினைப்பது.

சில நேரங்களில், 'நான் நியூட்ரல்' என சொல்லிக்கொள்வதுண்டு.

ஒரு எலியின் வாலை யானை தன் காலால் மிதித்துக் கொண்டிருக்கிறது என வைத்துக் கொள்வோம். அந்த எலியிடம் போய், 'நான் நியூட்ரல்' என்றால், அதற்கு அந்தப் பதிலால் ஒரு பயனும் இல்லை.

நான் அதன் பக்கம் நின்று யானையின் காலை உயர்த்தி அதன் வாலை விடுவித்தால்தான் அதற்குப் பயன் உண்டு.

நாளைய நற்செய்தியில் நாம் காணும் சக்கேயுவும் வெதுவெதுப்பான தண்ணீராக இருக்கின்றார்.

ஆனால், இயேசுவை சந்தித்தவுடன் மாற்றம் பெறுகிறார்.
அவரின் இரக்கத்தால் பற்றி எரிந்து கொதிக்கின்றார்.

முந்தி மாதிரி நீ இல்லை!

நாளை முதல் சில நாள்களுக்கு திருவெளிப்பாட்டு நூலிலிருந்து முதல் வாசகப் பகுதியை வாசிக்க இருக்கின்றோம்.

தன் திருவெளிப்பாட்டை ஏழு திருச்சபைகளுக்கு எழுதுகிறார் யோவான்.

அவர் விளிக்கும் முதல் திருச்சபை எபேசு.

எபேசு திருச்சபையின் நேர்முக குணங்கள் என மூன்றை முன்வைக்கின்றார்:

அ. உன் செயல்கள
ஆ. உன் கடின உழைப்பு
இ. உன் மனவுறுதி

ஆனாலும், குறை ஒன்றும் உண்டு என விரல் நீட்டுகின்றார்:

'முதலில் உன்னிடம் விளங்கிய அன்பு இப்போது இல்லை!'

சிம்சோன் காலத்திலிருந்தே இந்த புகார் மனுக்குலத்தில் ஒருவர் மற்றவர்மேல் உண்டு.

தெலீலா சிம்சோனைப் பார்த்து, 'நீ முன்போல என்னை அன்பு செய்வதில்லை!' என கடிந்து கொள்கிறாள்.

அன்பு குறையுமா?

அன்பு குறைவது ஒரு குறையா?

என் நட்பு வட்டத்திலும் என்னிடம் இதே புகாரை என் உற்றவர்கள் சொல்லியிருக்கிறார்கள்.

'முந்தி மாதிரி நீ இல்லை!'

'இப்ப எல்லாம் மாறிட்ட!'

'முன்னால மாதிரி நீ எனக்கு நேரம் செலவிடுவதில்லை!'

 இவை சாம்பிள்கள்.

ஆனா, வாழ்வில் நம் இலக்குகள் அல்லது அதை நோக்கிய பயணம் மாற மாற நம் உற்றவர்களுக்கான நேரம் குறையத்தான் செய்கிறது.

மேலும், தேவைகள் என்ற ஏணியில் அனைத்தையும் வைத்துப் பார்த்தால், வயது மாற மாற நம் விருப்பங்களும் மாறுகின்றன.

20 வயது முதல் 30 வயது இருக்கும்போது நிறைய உறவுகள் வேண்டும், நிறையப்பேரை தெரிய வேண்டும் எனத் தேடும் மனம், 35 நெருங்கும்போது 'தனியாய் இருப்பது நல்லது,' 'தனியாய் இருக்க நேரம் வேண்டும்' என ஏங்குகிறது.

5 வயசுல நமக்கு பஞ்சு மிட்டாய் பிடிச்சது. அதை அன்று நமக்கு கொடுத்த கடைக்காரர் இன்றும் அதை நமக்கு கொடுத்து, 'தம்பி, இது உங்களுக்கு விருப்பம்தான!' என நம் கைகளில் திணித்தார் என்றால் அவர்மேல் நமக்கு கோபம் வந்துவிடுகிறது.

ஒரு கட்டத்தில் நமக்கு பிடித்தது அல்லது நமக்கு எல்லாம் என இருந்தது இன்னொரு கட்டத்தில் நமக்கு திகட்டிவிடுகிறது.

இது எனக்கு மட்டுமா? என ஆய்ந்து பார்த்ததில் இது எல்லாருக்குமான (ஓரளவுக்கு) பரந்துபட்ட உணர்வாகவே இருக்கிறது.

மாற்றம் ஒன்றே மாறாதது என்பதன் வாழ்வியல் வடிவங்கள்தாம் இந்த உணர்வுகள் என நினைக்கிறேன்.

மனிதர்கள் மாறுகிறவர்கள். அல்லது மாற்றத்திற்கு உட்பட்டவர்கள்.

ஆனால், கடவுள் மாறாதவர்.

மாறாதவரிடத்தில் நான் கொண்டுள்ள அன்பும் மாறாமல் இருக்க வேண்டும் என அவர் விரும்புகின்றார்.

ஆகையால்தான்,

எபேசு நகர திருச்சபையைப் பார்த்து, 'முதலில் உன்னிடம் விளங்கிய அன்பு இப்போது இல்லை. ஆகையால் நீ எந்நிலையிலிருந்து தவறி விழுந்துவிட்டாய் என நினைத்துப்பார். மனம் மாறு. முதலில் நீ செய்துவந்த செயல்களை இப்பொழுதும் செய்!' என்கிறார்.

இரண்டு மூன்று நாட்களாக தொடர்ந்து விநோதமான கனவுகள் வருகின்றன:

அ. நான் செல்ல வேண்டிய இரயில் காத்திருக்கிறது. ஆனால், என் லக்கேஜ் ஒன்று தொலைந்துவிடுகிறது. அதைத்தேடி நான் அலைகிறேன். நான் என்னதான் அலைந்து தேடினாலும் நான் வரும் வரை அந்த இரயில் போக மறுக்கிறது.

ஆ. வலது காலில் இரண்டு இடத்தில் எலி கடிக்கிறது. காயம் என்று போன இடத்தில் கால் அகற்றப்படுகிறது.

இ. முன்பின் தெரியாத காட்டுப்பகுதி. யாருமில்லாத இடத்தில் ஒரு இளம்பெண். அந்தப் பெண்ணின் வீட்டில் விருந்து. பின் அந்தக் காட்டுப்பகுதியிலிருந்து என் வீட்டிற்கு வரும் பாதையை நான் மறந்து சுற்றுகிறேன்.

இவற்றில் எல்லாம் பெரிய விநோதம் என்னவென்றால், இந்தக் கனவுகள் காலையில் எழுந்தவுடன் என் நினைவில் இருப்பது என்பதுதான்.

வாழ்க்கை ஒரு டெடர் நாவல்போல இருக்கிறது கனவில்.

ஹலோ! பயந்துட்டீங்களா!

கோடு

'உம்முடைய உடன்பாடின்றி எதையும் செய்ய நான் விரும்பவில்லை.'

இன்றும் பிலமோன் - ஒனேசிமு - பவுல் கடிதத்தின் ஒரு வரியை எடுத்துக்கொள்வோம்.

'நீ உன்னையே எனக்கு கடனாகக் கொடுக்க வேண்டியிருக்கிறது என்பதை நான் உனக்கு நினைவூட்டத் தேவையில்லை' என்று பிலமோனுக்குச் சொல்லும் பவுல், எதற்காக, 'உன் உடன்பாடினின்றி எதையும் செய்ய நான் விரும்பவில்லை' எனச் சொல்கிறார்?

அதாவது, பிலமோனின்மேல் தனக்கு உரிமை இருந்தாலும்,

அவரின் ஒனேசிமுவின்மேல் உரிமை இருந்தாலும்,

தன் கோட்டைத் தான் தாண்டக்கூடாது என்பதில் மிகவும் கருத்தாய் இருக்கிறார் பவுல்.

'கோடு தாண்டாமல் இருத்தல்' உறவில் மிக முக்கியமானது.

வார்த்தையில், செயலில் கோடு தாண்டுவதற்கு முன், முதலில் நாம் நம் எண்ணங்கள் வழியாகவே கோடு தாண்டுகிறோம்.

எண்ணத்தால்கூட கோடு தாண்டாமல் இருத்தல் எல்லா உறவுகளையும் இனிய உறவுகளாக வைக்கும்!

இல்லையா?

ஒனேசிமு

நாளைய முதல் வாசகத்தில் (காண். பிலமோன் 7-20) பவுல் பிலமோனுக்கு எழுதும் கடிதத்தை வாசிக்கிறோம்.

'பிலமோன்' என்றால் 'முத்தம்' அல்லது 'அன்பு' அல்லது 'நட்பு' என்று பொருள்.

பிலமோனின் ஒரு அடிமை அல்லது ஒரே அடிமையின் பெயர் ஒனேசிமு. ஒனேசிமு என்றால் பயன்படுபவன் என்பது பொருள். அடிமைகளுக்கு பெயர்கள் இருந்திருக்க வாய்ப்பில்லை. ஆகையால், அவன் என்ன செய்கிறானோ அதுவே அவனுக்கு பெயராகிவிடும். இந்த அன்பன் பயன்படுபவனாக இருந்ததால் ஒனேசிமு என பெயர் பெறுகிறான்.

பிலமோனுக்கு அடிமையாக இருந்த ஒனேசிமு ஓடிப்போய் பவுலோடு சேர்ந்து கொள்கிறான்.

அப்படி தன்னோடு சேர்ந்து கொண்ட ஒனேசிமுவை திரும்ப அவனின் தலைவரிடம் அனுப்புகிறார் பவுல்.

அப்படி அனுப்பும்போது ஒரு கடிதத்தை எழுதிக் கொடுத்து அனுப்புகிறார்.

அக்கால உரோமை சட்டப்படி அடிமை ஒருவன் தலைவனை விட்டு ஓடினால் அப்படி ஓடிய அடிமையும், அவனுக்கு அடைக்கலம் கொடுத்தவனும் ஒரே மாதிரி தண்டனை பெறுவர்.

ஆனால், தண்டனை அல்ல. மன்னிப்பே முன்னிறுத்தப்படவேண்டும் என்பது பவுலின் வேண்டுகோளாக இருக்கிறது.

இந்தக் கடிதத்தில் பவுலின் மூன்று குணங்கள் எனக்குப் பிடிக்கின்றன:

அ. பவுலின் தொடர்புகள் (contacts). 'எல்லாருக்கும் எல்லாம் ஆனேன்' என பெருமைப்படும் பவுல் அப்படித்தான் வாழ்ந்திருக்கிறார். தலைவருக்கு தலைவராக அடிமைக்கு அடிமையாக ஆணுக்கு ஆணாக பெண்ணுக்கு பெண்ணாக. இந்தக் காலத்தில் ஒருவரை முன்னேற்றிச் செல்வது அவரின் அறிவோ திறமையோ அல்ல. மாறாக, அவரின் தொடர்புகளே.

ஆ. பவுலின் பெருந்தன்மை. தன்னிடம் ஓடி வந்த அடிமையை பெருந்தன்மையோடு பார்த்ததோடல்லாமல், அப்படியே பார்க்குமாறு பிலமோனையும் அறிவுறுத்துகின்றார்.

இ. எப்படி ஒருவன் இருக்கிறான் என்பதை அல்ல, மாறாக, எப்படி ஒருவன் மாற முடியும் என்று பார்க்கும் உள்ளம் கொண்டவராக இருக்கின்றார். இவன் அடிமைதான். இவனுக்கு என்ன தெரியும்? என அவனைப் பயன்படுத்த நினைக்காமல், அவனை ஒரு நம்பிக்கையாளனாக, சகோதரனாக மாற்ற முடியும் என நினைக்கின்றார்.

ஆக, நாம் எப்படி இருக்கிறோம் என்பது முக்கியமல்ல. எப்படி மாறுகிறோம் என்பதுதான் முக்கியம்.

இல்லையா?

500 - 1000 ரூபாய்

கொஞ்ச மாதங்களுக்கு முன் வந்த 'பிச்சைக்காரன்' திரைப்படத்தில், 500 மற்றும் 1000 ரூபாயை ஒழித்துவிடுங்கள். கறுப்பு பணம் ஒழிந்துவிடும் என்ற உரையாடல் வரும்.

ஒருவேளை மோடி அந்த படத்தைப் பார்த்துத்தான் இன்று இந்த அறிவிப்பை வெளியிட்டாரோ?

என்ன அறிவிப்பு?

இன்று நள்ளிரவு முதல் (இன்னும் 23 நிமிடங்கள் இருக்கின்றன) 500 மற்றும் 1000 ரூபாய் நோட்டுக்கள் செல்லாதாம்.

சென்றால்தான் அது செல்வம்.

நம்மை விட்டு அது செல்லாது என்றால் அது எது என்றுமே செல்லாததுதான்.

இப்போ என்ன செய்வது?

வங்கிகள் மற்றும் தபால் நிலையங்களில் மாற்றிக் கொள்ள வழிகள் உண்டு.

ஆனால், நம் பணம் வங்கியில் அல்லது கணக்கில் போடப்பட்டு மீண்டும் புதிய நோட்டுக்களாக தரப்படும்.

அதிகமான, கள்ள நோட்டு புழக்கம், கணக்கில் வராத பணம் இவற்றிற்கான ஒரு செக் இது.

இவ்வுலகில் உள்ள எல்லாவற்றையும் அரசியல் மற்றும் மதம் என்ற இரண்டு வார்த்தைகளுக்குள் அடக்கிவிடுகிறார் செஸ்டர்டன்.

இந்த இரண்டிற்கும் அடிப்படையாக இருப்பது பணம்.

ஒன்று, பணம் வேண்டும் என்று சொல்லும்.

மற்றொன்று, பணம் வேண்டாம் என்று சொல்லும்.

இந்த இரண்டு எதிர்துருவ கருத்துக்கள் இருந்தால்தான் சமூகம் முன்னேறிச் செல்லும்.

மோடியின் இந்த முன்னெடுப்பு நிறைய நேர்முக, எதிர்மறை உணர்வுகளைத் தூண்டியுள்ளது.

என்ன நடக்கிறது?

கொஞ்சம் பொறுத்திருந்து பார்ப்போம்.

முன்மாதிரியாய்

'நற்செயல்களைச் செய்வதில் எல்லா வகையிலும் நீயே முன்மாதிரியாய் இரு!'

(காண். தீத்து 2:1-8,11-14)

தான் புதிதாய் கிரேத்து தீவில் மேற்பார்வையாளராய் நியமித்துவிட்டு வந்த பவுல் தொடர்ந்து அறிவுரைகள் எழுதி உற்சாகப்படுத்துகின்றார்.

மற்றவர்களுக்கு நீ அறிவுரை சொல்வதற்குப் பதிலாக நீயே முன்மாதிரியாய் இரு என்று பவுல் சொல்வதுதான் கிளாஸிக்.

மலைமேல் ஏற

இன்று எங்கள் கல்லூரிக்கு அருகில் உள்ள ஃபீனிக்ஸ் மால் என்ற வணிக வளாகத்திற்கு நண்பர்கள் நால்வர் சென்றோம்.

உள்ளே நுழையுமுன் பாதுகாப்பு சோதனை.

ஒவ்வொரு கடைக்குள் நுழையும்போதும் கைப்பை சோதனை.

வழக்கம்போல கடைகளை வேடிக்கை பார்த்துவிட்டு, கடைசியில் ஒரு டீ குடித்துவிட்டு வீடு திரும்பினோம்.

ஏறக்குறைய 3 மணிநேரம் உள்ளேயே சுற்றிக்கொண்டிருந்ததால் ரொம்பவே கால் வலிக்கிறது.

'இந்த வணிக வளாகத்திற்குள் ஏறி வர உனக்கு என்ன தகுதி இருக்கிறது?'

இப்படி யாரும் யாரையும் கேட்டுவிட முடியுமா?

முடியாது.

'எல்லார் கையிலும் பையிலும் பணம் இருக்க வேண்டும்' என்பது ஒரு தகுதி.

'யாருக்கும் காயம் ஏற்படுத்தவோ, பொருள்களை சேதப்படுத்தவோ கூடாது' என்பது மற்றொரு தகுதி.

மற்றபடி யாரும் யாருக்கும் பொறுப்பல்ல.

நிறைய கடைகள்.

தனித்தனியே சிலர்.

ஜோடியாக பலர்.

தன்னைச் சுற்றி என்ன நடக்கிறது என்று தெரியாமலேயே ஓடித் திரியும் சின்னஞ்சிறுசுகள்.

'இதையெல்லாம் பார்க்காமலேயே வளர்ந்துட்டோம்ல!' என்று ஓரமாய் நாற்காலிகளில் அமர்ந்து அண்ணாந்து பார்த்து பெருமூச்சுவிடும் வயது வந்தவர்கள்.

நிற்க.

நாளைய பதிலுரைப் பாடலில் (திபா 24) ஆசிரியர் ஒரு கேள்வி கேட்கின்றார்:

'ஆண்டவரது மலையில் ஏறத் தகுதியுள்ளவர் யார்?'

அவரே பதிலையும் சொல்கின்றார்.

அ. கறைபடாத கைகளும் மாசற்ற உள்ளமும் உடையவர்.

ஆ. பொய்த்தெய்வங்களை நோக்கி தம் உள்ளத்தை உயர்த்தாதவர்.

ஒரு மாலுக்குள் நுழைந்தாலும் இந்தத் தகுதிகள் தேவை என்றே நினைக்கிறேன்.

இன்று கண்கள் நிறையவே அலைபாய்ந்தன.

உள்ளம் அலைபாய்வதால்தான் கண்களும் அலைபாய்கின்றனவோ!

'பொய்த்தெய்வங்களை நோக்கி தன் கண்களை உயர்த்தாதவரும் மாலுக்குள், மலைமேல் நுழையலாம்!'

தேவையானது ஒன்றே!

இலத்தீன் மொழியில் 'unum necessarium' என்ற சொல்லாடல் உண்டு.

மார்த்தா-மரியா வீட்டில் இயேசு இருந்த போது, 'ஆனால், தேவையானது ஒன்றே. மரியா நல்ல பங்கை தேர்ந்து கொண்டார்' என்கிறார்.

அந்தத் தேவையானது ஒன்றைத் தெரிந்து கொள்வது தான் இலத்தீன் சொல்லாடலின் பொருள்.

இன்று நம் வாழ்வின் உள் ஓட்டத்தை ஒரு நிமிடம் உட்கார்ந்து ஆராய்ந்தால், அதில் நிறையவற்றை நாம் காணலாம்:

'தேவையானது'

'தேவையற்றது'

'தேவைப்படலாம் என நினைப்பது'

'பின் தேவைப்படலாம் என நினைப்பது'

'தேவையில்லை ஆனாலும் இருக்கலாம் என நினைப்பது'

'தேவையில்லை ஆனாலும் பிடித்திருக்கிறது'

இப்படி நிறைய இருக்கலாம்...

வாழ்க்கை சில நேரங்களில் நிறைய ப்ரொஜக்டரில் இருந்து மொத்தமாக வரும் படத்திரள் போல இருக்கின்றது.

நிறையவற்றிலிருந்து சிலவற்றிற்கு,

சிலவற்றிலிருந்து ஒன்றிக்கு

என வாழ்க்கை ஒன்றில் குவிந்தால்

அதுவே தேவையானது!

பயிற்சி

'என் கடவுள், கிறிஸ்து இயேசுவின் வழியாய் தம் ஒப்பற்ற செல்வத்தைக் கொண்டு, உங்கள் தேவைகள் அனைத்தையும் நிறைவு செய்வார்.'

(காண். பிலி 4:10-19)

தூய பவுல் தன் மனநிறைவு பற்றி பிலிப்பியருக்குச் சொல்லும் விதம் ஆச்சர்யமாக இருக்கிறது.
'எனக்கு வறுமையிலும் வாழத் தெரியும். வளமையிலும் வாழத் தெரியும்.
வயிறார உண்ணவோ, பட்டினி கிடக்கவோ,
நிறைவோ, குறைவோ
எதிலும், எந்தச் சூழலிலும் வாழ பயிற்சி பெற்றிருக்கிறேன்!'

'எனக்கு வலுவூட்டுகிறவரின் துணை கொண்டு எதையும் செய்ய எனக்கு ஆற்றல் உண்டு!'

இந்த இரண்டு எழுத்துக்களையும் அருகருகே வைத்துப் பார்ப்போம்.

முதலில், மனநிறைவுடன் வாழ்வது ஒரு பயிற்சி.

அதாவது, எழுத்து, ஓவியம், கலை, இசை போல மனநிறைவும் ஒரு பயிற்சி.

யாருக்கு மனநிறைவு வரும்?

அதாவது, என் அடையாளம் எனக்கு வெளியிலிருந்து வருவதில்லை என நினைத்தால் மனநிறைவு தானே வந்துவிடும். இல்லையா?

இரண்டாவது, இறைவன் தரும் வல்லமையின்மேல் நம்பிக்கை.

இந்த இரண்டும் நமக்கு இருந்தால் எத்துணை நலம்!

என்னைப் போல

'சகோதர, சகோதரிகளே, நீங்கள் அனைவரும் என்னைப் போல வாழுங்கள்!'

(காண். பிலி 3:17-4:1)

கொஞ்ச நாட்களுக்கு முன்பாக வாட்ஸ்ஆப்பில் நீண்ட கவிதை ஒன்று வந்தது.

நிலவு சூரியனைப் போல இருக்க விரும்புவதில்லை

ரோஜா மல்லிகை போல இருக்க விரும்புவதில்லை

என நீண்டு

ஆக, நீ நீயாக இரு

யாரைப் போலவும் இருக்க முயலாதே!

என்ற செய்தி தரப்பட்டது.

நான் நாங்களாகத்தான் இருக்க முடியும்.

நீங்கள் நீங்களாகத்தான் இருக்க முடியும்.

ஆனால், நாம் சில நேரங்களில் இவரைப் போல இருக்க, அவரைப் போல இருக்க என ஆசைப்படுகிறோம்.

சில நேரங்களில் நமக்கு மாதிரிகளும் தேவைப்படுகிறார்கள்.

ஆகையால்தான், நாளைய முதல் வாசகத்தில் தூய பவுல் 'என்னைப் போல இருங்கள்!'

இயேசுவும்கூட, தான் சீடர்களின் பாதம் கழுவியபின் 'என்னைப் போல செய்யுங்கள்!' என்கிறார்.

இங்கே பவுலின் நாணயம் மற்றும் நேர்மை என்னை ஆச்சர்யப்பட வைக்கிறது.

எந்தவொரு மாசும் இல்லாத வாழ்க்கை வாழ்ந்தால் அல்லது ஏதோ ஒருவிதத்தில் முன்மாதிரியாக இருந்தால்தானே, அப்படிச் சொல்வதற்கு வாய் வரும்.

இன்று நான் என் பணித்தள மக்களைப் பார்த்து, 'என்னைப் போல இருங்கள்!' என்று சொல்ல முடியுமா?

திராக்மா

வருகின்ற ஞாயிறு திருப்பலிக்காக மறையுரை எழுத தயாரானேன் இன்று. நற்செய்தி வாசகத்தை வாசித்தேன். மிகவும் கடினமான நற்செய்திப் பகுதிகளில் ஒன்று அது. ஒரு பெண்ணை ஏழு பேர் திருமணம் செய்து உயிர்ப்பில் அவர் யாருக்கு மனைவியாய் இருப்பார்? என்று கேட்கும் பகுதி. எதைப் பற்றி எழுதுவது? உயிர்ப்பு என்றால் என்ன? இறப்பிற்குப் பின் என்ன நடக்கும்? பெண் கொள்வதில்லை, கொடுப்பதில்லை, வானதூதர்களைப் போல இருத்தல் என்றால் என்ன? என நிறைய கேள்விகள்.

ஒவ்வொரு வாரமும் நல்ல மறையுரை எழுதி அல்லது சொல்லி மற்றவர்களை இம்ப்ரஸ் பண்ண வேண்டும் என்ற நினைப்பு என்னில் வரும்போதெல்லாம், நான் என் வாழ்க்கையை யாருக்காக வாழ்கின்றேன்? எனக்காகவா? அல்லது மற்றவர்களுக்காகவா? என்ற கேள்வியும் வரும்.

சரி.

மேற்காணும் குழப்பமான கேள்விகள் மனத்தில் ஓடிக்கொண்டிருக்க, என் அம்மாவுக்கு ஃபோன் பண்ணினேன்.

போனை எடுத்தவர்கள்,

'இராசபாளையத்திற்கு வந்தேன். அப்பா கல்லறைக்கு மாலை வாங்கினேன். மழை பெய்து கொண்டிருக்கிறது. பஸ்க்காக காத்திருக்கேன்' என்று ஒரே மூச்சில் சொல்லி முடித்தார்கள்.

ரொம்ப இரைச்சலாக இருந்ததால், 'அப்புறம் பேசுகிறேன்' என சொல்லிவிட்டு ஃபோனை வைத்தேன்.

('அப்புறம் பேசுறேன்' என்று நாம் ஃபோனில் சொல்வதன் அர்த்தம் 'இப்ப வை!' என்பதுதானே!)

ஃபோனை வைத்துவிட்டு சாப்பிடச் சென்று கொண்டிருந்தேன்.

என் அம்மா மாலையை வாங்கிக் கொண்டு மழையில் இராசபாளையம் பேருந்து நிறுத்தத்தில் காத்திருப்பதுதான் மனதிற்குள் ஓடியது.

'உயிர்ப்பு, மறுவாழ்வு, இறப்பிற்குப் பின் உள்ள வாழ்வு, மோட்சம், நரகம், உத்தரிக்கிற நிலை' என நாம் பெரிய வார்த்தைகளில் பேசுகிறோம். சிந்திக்கிறோம்.

ஆனா, என் அம்மா மாதிரி சாதாரண ஆள்களுக்கு அதெல்லாம் ஒன்றுமில்லை.

தன் கணவர் இறந்துவிட்டார் என்பது அவர் கண்ட நிஜம். வாழ்க்கையை தொடர்ந்து வாழ வேண்டும் என்பதும் நிஜம். தன் இருப்பை தன் கணவருக்கு உணர்த்துவதற்குத்தான் இந்த மாலை.

நான் என் அப்பாவுக்கு ஒப்புக்கொடுக்கும் திருப்பலியை விட, என் அம்மா கால் கடுக்க மழையில் நின்ற வாங்கும் மாலையும், காத்திருத்தலும் அவருக்கு ஒப்புக்கொடுக்கும் பெரிய பலி என்றே எனக்க எண்ணத் தோன்றுகிறது.

மாலை வாங்கும்போது என் அப்பாவைப் பற்றிய எந்த எண்ணம் அவரின் மனதில் ஓடும்?

இன்று ஒரு விஷயம் கற்றுக்கொண்டேன்: 'வாழ்வின் மகத்துவங்கள் பெரிய நூல்களிலும், பெரிய மகான்களின் சித்தாந்தத்திலும் இல்லை. அவைகள் வாழ்வின் சாதாரண நிகழ்வுகளில், மாலை வாங்குவதில், பேருந்துக்காக காத்திருத்தலில், மழையில் நனைதலில்தான் இருக்கின்றன.'

நாளைய நற்செய்தியில் (காண். லூக் 15:1-10) காணாமல்போன நாணயம் அல்லது திராக்மா பற்றிய உவமையைச் சொல்கிறார் இயேசு.

பெண் ஒருத்தி தன்னிடமிருந்த 10 திராக்மாக்களில் ஒன்றைத் தொலைத்துவிட்டு, தேடுகிறாள், கண்டுகொள்கிறாள். மகிழ்கிறாள்.

ஆனால், தன்னிடமிருந்த ஒரே திராக்மா என்னும் தன் கணவரையும் தொலைத்துவிட்ட என் அம்மா எப்போது அதைக் கண்டுகொள்வார்? எப்போது மகிழ்வார்?

வாழ்வில் சில நேரங்களில் நாம் தொலைக்கும் திராக்மாக்கள் நம் வீட்டை எவ்வளவு கூட்டிப் பெருக்கினாலும், நமக்குக் கிடைப்பதில்லை.

நாம் இவ்வுலகில் தொலைத்த திராக்மாக்களைக் கண்டுகொள்வதற்காகவதாவது மறுவாழ்வு அல்லது உயிர்ப்பு வேண்டும்.

இல்லையா?

சாக்காடு

இன்று காலை தேநீர் இடைவேளையின் போது என் நண்பர் தனராஜ் அவர்கள் தான் கடைசியாகப் படித்த நாவல் ஒன்றைப் பற்றிப் பேசிக்கொண்டிருந்தார்.

'தெ மேன் ஊ டைட்' (the man who died) (இறந்த மனிதன்). இதை எழுதியவர் டி.எச். லாரன்ஸ்.

டி.எச். லாரன்ஸ் அவர்களின் அனைத்து நாவல்களிலும் மேலோங்கி நிற்கும் ஒரு சிந்தனை என்னவென்றால், 'ஆவியைவிட உடல் வலிமையானது.'

கிறிஸ்தவர்கள் இதைக் கேட்டவுடன் முகம் சுளிப்பர்.

ஏனெனில் கிறிஸ்தவர்களைப் பொறுத்த வரையில் 'உடலைவிட ஆவிதான் வலிமையானது'. இயேசுவின் உயிர்ப்பு இந்த கருதுகோலின் அடிநாதமாக இருக்கிறது. இயேசுவின் உடலைவிட அவரின் ஆவி அல்லது ஆன்மா வலிமையாக இருந்ததால்தான் அவரால் உயிர்க்க முடிந்தது. ஆக, லாரன்ஸ் சொல்வதை ஏற்றுக்கொண்டால் நாம் இயேசுவின் உயிர்ப்பை மறுக்க வேண்டும்.

பல நேரங்களில் நாம் இயேசுவைப் பற்றிப் பேசும்போது அவரின் உயிர்ப்பை பற்றியே பேசுகிறோம். ஆக, 'இறந்த மனிதன்' என்னும் இந்த நாவல் ஒரு மாற்றுச் சிந்தனையை முன்வைக்கிறது. இயேசுவின் உடலை அவரின் உடலின் தேவைகளை மறுபார்வை செய்யத் தூண்டுகிறது.

உடலைவிட ஆவிதான் வலிமையானது என்பதை விவிலியம் பல இடங்களில் பதிவு செய்கிறது:

'வாழ்வு தருவது ஆவியே. ஊனியல்பு ஒன்றுக்கும் உதவாது.' (யோவான் 6:63)

'உங்கள் மனம் ஆர்வமுடையதுதான். ஆனால், உடல் வலுவற்றது.' (மத்தேயு 26:41)

இதை வேறு வார்த்தைகளில் - ஆவி, ஊனியல்பு - என பதிவு செய்யும் பவுலடியார் ஆவியின் கனிகள், ஊனியல்பின் செயல்கள் என்ற பட்டியலையும் தருகின்றார் (காண். கலாத்தியர் 5:16-24)

அ. ஆவி உடலைவிட வலிமையானது
ஆ. உடல் ஆவிiயைவிட வலிமையானது

இந்த இரண்டு சிந்தனை நிலைகளில் எது சரி?

அல்லது யார் சரி? கிறிஸ்தவமா? அல்லது நாவலாசிரியர் லாரன்ஸா?

நிற்க.

இன்று நாம் அனைத்துப் புனிதர்களின் திருநாளையும், நாளை அனைத்து ஆன்மாக்களின் திருநாளையும் கொண்டாடுகிறோம்.

அல்லது

இன்று நாம் மகிமை பெற்ற திருச்சபையின் விழாவையும், நாளை துன்புறும் திருச்சபையின் விழாவையும் கொண்டாடுகிறோம்.

'ஆவி உடலைவிட வலிமையானது' என்ற சிந்தனைக்கு சான்று பகர்வோர் இருக்கும் இடம்தான் மகிமை பெற்ற திருச்சபை.

'உடல் ஆவியைவிட வலிமையானது' என்ற நிலையில் இருந்தோர் இருக்கும் இடம்தான் துன்புறும் திருச்சபை.

இப்படி நான் சொல்லிவிட்டால், ஒருவரை உயர்த்தி மற்றவரை தாழ்த்தியதுபோல ஆகிவிடுவேன்.

பின் என்ன வழிதான் சரி?

சரியான வழி, தவறான வழி என எதுவும் இல்லை. உனக்கு உன் வழி. எனக்கு என் வழி.

அவ்வளவே.

'உறங்குவது போலும் சாக்காடு உறங்கி விழிப்பது போலும் பிறப்பு' (குறள் 339)

மரித்த ஆன்மாக்கள் இறைவனில் நித்திய இளைப்பாற்றியை கண்டடைவார்களாக!