பிம்பக் காதல்கள்

நேற்று மாலை 'ரோமியோ- ஜூலியட்' (தமிழ்) திரைப்படம் பார்த்தேன். ஷேக்ஸ்பியரின் தலைப்பு என்பதால் திரைப்படமும் அந்த நாடகத்தை ஒட்டியிருக்கும் என நினைத்தேன். ஆனால், ஒரு தொடர்பும் இல்லை.

ஒரு காதலி, இரண்டு காதலர்கள். இல்லை. ஒரு காதலி, இரண்டு காதல்கள் என்று சொல்லலாம்.

காதலி ஐஸ்வர்யா முதலில் கார்த்திக்கையும், பின் அர்ஜூனையும் காதலிக்கிறாள். இறுதியில் கார்த்திக்கைக் கரம் பிடிக்கிறாள். வழக்கமான தமிழ் மசாலாதான். இடையிடையே கொஞ்சம் ஓவர் செண்டிமென்ட். காதலியை கொஞ்சம் அப்பார்ட்மெண்ட் கலாச்சாரத்தில் காட்டியிருக்கிறார்கள்.

பணமா? அன்பா? - இதுதான் கேள்வி. முதலில் காதலி பணத்தையும், இரண்டாவதாக அன்பையும் தெரிந்துகொள்கிறாள். இதுதான் ஒற்றைவரியில் திரைப்படம்.

ஆனால், இங்கே காட்டப்படும் காதல் என்னன்னா ரொம்ப தப்பான காதல்.

அதாவது, காதல் என்பது அடுத்தவர்மேல் வருவது. அடுத்தவரைப்பற்றிய என் பிம்பத்தில் வருவது அல்ல.

உதாரணத்திற்கு, எக்ஸ்ஒய்இசட் என்று ஒரு பொண்ணு இருக்கா என வைத்துக்கொள்வோம். அவள் சிறந்த நாட்டியக்காரி. அவளின் நடனம் எனக்குப் பிடிக்கிறது. நடனமாடும் அவளின் பிம்பம் என் மனதில் விழுந்துவிடுகிறது. அவள்மேல் நான் காதல் கொள்கிறேன். ஆனால் சில நாட்களில் அவள் உடல்நலம் குறைந்து நடனமாட முடியாமல் போய்விடுகிறது. இப்போது அவள்மேல் உள்ள என் அன்பும் குறைந்துவிடுகிறது. இங்கே என்ன நடக்கிறது என்றால், நான் அவளை அன்பு செய்யவில்லை. மாறாக, என் உள்ளத்தில் பதிந்த அவளின் பிம்பத்தைதான் நான் அன்பு செய்திருக்கிறேன். அந்த பிம்பம் மறைந்தவுடன் அன்பும் மறைந்துவிடுகிறது.

காதலிக்காதீங்க! என்று இடையிடையே விழிப்புணர்வு தருவதாக கொஞ்சம் பாடல்கள் வேறு. ஐயோ ராமா! யாராவது இவங்ககிட்டு இருந்து எங்களைக் காப்பாத்துங்களேன்!

இன்று திரைப்படங்கள் காட்டும் காதல்கள் பெரும்பாலும் பிம்பக் காதல்களே.

பிம்பக் காதல்கள் வளரக் காரணம் இன்று யாருக்கும் பொறுமை இல்லை. நிழலைப் பார்க்த்தான் நமக்கு நேரம் இருக்கிறது தவிர, நிஜத்தைப் பார்க்க நேரமில்லை. கடவுள், மனிதர்கள், வேலை, படிப்பு என்று நாம் நிழல்களைத்தான் இன்று விரட்டிக்கொண்டிருக்கிறோம்.

நிற்க.

நாளைய நற்செய்தியில் (லூக்கா 13:1-9) ஒரு திறமையான தோட்டக்காரரை நாம் சந்திக்கின்றோம். இயல்பாகவே எனக்கு இந்த தோட்டக்காரர் மேல் ஒரு ஈர்ப்பு உண்டு. பயன்தராத ஒரு மரத்தைக் காட்டி, 'இதை வெட்டிவிடு!' என்று தோட்டத்து உரிமையாளன் சொல்கிறான். 'எனக்கென்ன! அவனது மரம்! வெட்டச் சொல்கிறான். நான் வெட்டுகிறேன்' என்று வெட்டி சாய்த்துவிட்டு, தூக்குச் சட்டியைத் திறந்து கஞ்சி குடிப்பதை விட்டுவிட்டு, இந்தத் தோட்டக்காரர் யோசனை சொல்கிறார். என்ன யோசனை?

'இந்த ஆண்டு இதை விட்டு வையும். நான் இதைச் சுற்றிலும் கொத்தி எரு போடுவேன். அடுத்த ஆண்டு கனி கொடுத்தால் சரி. இல்லையானால் வெட்டிவிடலாம்.'

யோசனையின் முதல் பகுதியை மட்டும் எடுத்துக்கொள்வோம்.

'நான் இதற்கு இன்னும் அதிகம் கவனம் செலத்துவேன்' என்கிறார் தோட்டக்காரர்.

மரத்தைச் சுற்றி முதலில் அகன்ற பாத்தி கட்ட வேண்டும். அந்தப் பாத்தியில் தேவையான நீர் இருக்க வேண்டும். நீர் தேவைக்கு அதிகமாக இருந்தாலும் மரம் அழுகிவிடும். அந்த பாத்தியின் மண்ணை உரமுள்ளதாக்க எரு போட வேண்டும். ஆக மொத்தம் இந்த ஆண்டு அந்த தோட்டக்காரருக்கு கொஞ்சம் எக்ஸ்ட்ரா வேலை.

தோட்ட உரிமையாளருக்கு மரத்தின் பிம்பம்தான் கண்ணுக்குத் தெரிந்தது. அவருக்கு பொறுமையில்லை.

ஆனால் தோட்டக்காரருக்கு மரம் மரமாகத் தெரிகிறது. அவருக்கு எண்ணற்ற பொறுமை இருக்கிறது.

இன்று கடவுள் நம் பிம்பத்தைப் பார்த்து, நாம் செயல்படுவதைப் பார்த்து, நாம் நன்றாகப் படிப்பதைப் பார்த்து, நாம் புண்ணியங்கள் செய்வதைப் பார்த்து, நம்மை அன்பு செய்பவர் அல்லர். அவர் நம்மை நாமாகப் பார்க்கிறார். நாம் பலன்தரவில்லையென்றாலும் இன்னும் அதிகம் பராமரிக்கவும் தயாராயிருக்கிறார். 'இவனைக் கவனிப்பது டைம் வேஸ்ட், எனர்ஜி வேஸ்ட், ரிசோர்சஸ் வேஸ்;ட்' என்று நினைப்பதில்லை.

இந்த நிகழ்வு எனக்கு இரண்டு கேள்விகளை வைக்கின்றது:

அ.  ஒருவர் எனக்கு எவ்வளவு பயன்தருகிறார் என்பதை வைத்துத்தான், அல்லது ஒருவரின் பிம்பத்தை வைத்துத்தான் நான் அவரை ஏற்றுக்கொள்கிறேனா? அல்லது அன்பு செய்கிறேனா?

ஆ. என் உறவில் ஒருவேளை என் அன்பிற்குரியவர் நான் எதிர்பார்க்கும் கனி தரவில்லையென்றால், அல்லது என் உறவு கனிதரும் உறவாக இல்லையென்றால் நான் அவரை அல்லது அதை வெட்டிச் சாய்ப்பதில் குறியாய் இருக்கிறேனா? அல்லது இன்னும் கொஞ்சம் அதிகம் நேரம் கொடுத்து, உரமிட்டு, அதைக் கனிதர வைக்கும் அக்கறையும் பொறுமையும் காட்டுகிறேனா?