எது தர்மம்?

நேற்று இரவு 'ஆரண்ய காண்டம்' திரைப்படம் பார்த்தேன். என்ன ஃபாதர் எப்ப பார்த்தாலும் படம் பார்த்துக்கிட்டே இருக்கீங்களேனு கேட்காதீங்க. ஆயிரம் புத்தகங்கள் சொல்ல முடியாததை ஒரு திரைப்படம் சொல்லிவிடும்! எப்புடி?!

சுப்பு (கதாநாயகி) குளித்த தன் தலையை கிளிப்பால் முடியும் காட்சியுடன் தொடங்கும் திரைப்படம் அதே கதாநாயகி தன் கிளிப்பை அவிழ்த்துத் தூக்கி எறிவதோடு முடிகிறது. படம் முழுவதும் அவள் அனுபவிக்கும் கஷ்டங்களை ஒரு கிளிப்பின் வழியாகக் காட்டிவிடுகின்றது படம்.

படத்தின் தொடக்கத்திலும் இறுதியிலும் திரையிடப்படும் வார்த்தைகள் இவைதாம்:

'எது தர்மம்?
நாகதத்தன்: விஷ்னுகுப்தா, எது தர்மம்?
விஷ்னுகுப்த சாணக்யன்: எது தேவையோ, அதுவே தர்மம்.'

'எது தேவையோ அதுவே தர்மம்' என்பதை எப்படிப் புரிந்துகொள்வது? 'நமக்குத் தேவையானதைப் பெற நாம் எதுவும் செய்யலாம் என்பது தர்மமா', அல்லது 'நமக்குத் தேவையானதே தர்மமா' அல்லது 'நம் தேவைகளே நம் தர்மத்தை நிர்ணயிக்கின்றனவா?'.

'நமக்குத் தேவையானதைப் பெற நாம் எதுவும் செய்யலாம். அதுவே தர்மம்.' இந்த அடிப்படையில்தான் ஓடுகிறது திரையோட்டம்.

சிங்கப்பெருமாளின் தேவை உடல் ஆசை. அதை நிறைவேற்றும் தர்மமாக வருகின்றார் சுப்பு.

அவரின் இரண்டாம் தேவை போதைப்பொருள் விற்பதன் வழியே வரும் பணம். அதை நிறைவேற்ற தன்னுடன் இருந்த பசுபதியை கொல்லத் துணிகின்றார்.

பசுபதியின் தேவை பணமும், கடத்தப்பட்ட தன் மனைவி கஸ்தூரியும். அந்தத் தேவையை நிறைவேற்ற அவர் எடுக்கும் ஆயுதம் வன்முறை.

கஜேந்திரன் மற்றும் அவரது தம்பியின் தேவை அதிகாரம். அவர்கள் கையிலெடுப்பது வன்மம்.

சப்பை என்று வீடியோ கேம் விளையாடும் ஆனால் விவரமான இளைஞனின் தேவை எல்லாமே. கிடைக்கும் சந்தர்ப்பத்தையெல்லாம் தர்மமாக்க நினைக்கிறான். திருடுகிறான். சுப்புவோடு உறவு கொள்கிறான்.

ஓடுகின்ற வன்முறைகளுக்கு இடையில் வருகின்ற இரண்டாம் கதாபாத்திரங்கள் காளையனும் அவர் மகன் கொடுக்காப்புளியும். தான் ஒரு ஜமீன்தார் என்று இறந்த காலத்திலேயே வாழும் காளையனின் குடிப்பழக்கத்தையும், ஊதாரித்தனத்தையும், வெகுளித்தனத்தையும் பார்க்கும் போது நமக்கே கோபம் வந்து விடும். இந்தக் காளையனின் தேவை தன் வறுமை அகல வேண்டும். இவர் ரௌடிகளால் பிடித்துச் செல்லப்பட்டபோது அழுகின்ற இவரின் மகன் கொடுக்காப்புளியின் தேவை தன் அப்பா.

அனைவரின் தேவைகள் நிறைவேறிக்கொண்டே வருவதாகத் தெரியும்போது வருவதுதான் கதையின் டுவிஸ்ட். இரத்தம், கண்ணீர், சோகம், ஏமாற்றம், பயம் இவற்றையே அனுபவித்த சுப்பு தன் விவேகத்தால் தன்னை அடிமையாக்கிக் கஷ்டப்படுத்திய சிங்கப்பெருமாளையும், சந்தர்ப்ப சாக்கில் தன் படுக்கையைப் பகிர்ந்த சப்பையையும் கொன்றுவிட்டு பணத்தால் தன் தேவையை நிறைவு செய்துகொள்கிறார்.

எது தர்மம்? எது தேவையோ அதுவே தர்மம்.

இந்தக் கேள்விக்கு இப்படத்தைப் பார்க்கின்ற அனைவருமே விடையைத் தங்களுக்குள்தான் கண்டுபிடிக்க வேண்டும். படத்தின் கதாபாத்திரங்கள் அனைத்துமே ஓபன்-என்டட். எல்லார் செயல்களையும் சரி என்றும் சொல்ல முடியும், தவறு என்றும் சொல்ல முடியும். 'பைனரியை' வைத்து விளையாடும் யுத்தியைக் கையாண்டிருக்கிறார் இயக்குநர்.

இந்தப்படம் வைக்கும் முதல் கருத்து 'பைனரி'. நாம் அனைவருமே இந்த 'பைனரி'யால் இயக்கப்படுபவர்கள்தாம். நமக்குத் தர்மம் எனத் தெரிவது பிறருக்கு அதர்மமாகத் தெரியலாம். தலையில் இருக்கும்போது அழகாகத் தெரிகின்ற தலைமுடி நம் காஃபி கப்புக்குள் கிடந்தால் நம்மை முகம் சுளிக்க வைப்பதில்லையா? 'நன்மையா' 'தீமையா' என்பது நாம் எங்கு நிற்கிறோம் என்பதைப் பொறுத்தே அமைகிறது. ஒருவருக்கு நாகரீகமாகத் தெரிவது மற்றவருக்கு கிறுக்குத்தனமாகத் தெரியலாம். நாம் வாழும் உலகை இயக்கும் மையம் 'ரெலடிவிட்டி'. நம் ஊரில் விடியும்போது அமெரிக்காவில் இருட்டுகிறது. நம் ஊர் வெளிச்சம் தான் நிஜம் என்று சொல்லிவிடவோ, அமெரிக்காவின் இருட்டு பொய் எனவோ சொல்லிவிட முடியாது. இரண்டும் நிஜம்தான். இரண்டும் பொய்தான். எங்கேயிருக்கிறோம் என்பதைப் பொறுத்தே உண்மை சாத்தியமாகிறது.

இரண்டாவதாக, எனக்குப் பிடித்த ஒரு உரையாடல் இதுதான்:

'பசுபதி: உங்க அப்பானா ரொம்ப பிடிக்குமா?
கொடுக்காப்புளி: அப்படியில்ல. ஆனா அவரு எங்க அப்பா!'

தன் அப்பா எவ்வளவு குடிகாரராக இருந்தாலும், தன் வீட்டின் பூர்வீகச் சொத்துக்களையெல்லாம் அழித்திருந்தாலும், தன் படிப்பு பாதியில் நிற்கக் காரணமாக இருந்தாலும், ஊதாரித்தனமாக வாழ்பவராக இருந்தாலும், படிக்காதவராக இருந்தாலும் அவற்றையெல்லாம் கண்டுகொள்ளாமல் 'அவர் என் அப்பா!' என எடுத்துக்கொள்கிறான். மனித உறவுகளுக்கு இது ஒரு நல்ல பாடம். என் அன்பிற்குரியவர் எப்படி இருந்தாலும் 'அவர் என் அன்பிற்குரியவர்' என என் உள்ளம் பல நேரங்களில் ஏற்க மறுக்கின்றது. 'நீங்க இப்படி இருக்கணும்! அப்படி இருக்கணும்! இதைச் செய்யணும்! அதைச் செய்யக்கூடாது!' என நான் எண்ணற்ற கன்டிஷன் போடுகிறேன். உறவுகள் மட்டுமல்ல, நாம் செய்யும் வேலை, படிக்கும் படிப்பு அனைத்தையும் இருப்பது போல் ஏற்றுக்கொண்டால் எவ்வளவு இனிமை!

மூன்றாவதாக, திரைப்படத்தின் இறுதியில் வரும் சுப்புவின் சுய-உரையாடல்:

'எனக்கு தேவையானதை நிறைவேற்றிக்கொள்ள எனக்கு ஒரு சப்பை தேவைப்பட்டான்.
இன்னைக்கு நான் அவனையே சுட்டுட்டேன்.
அவன்மேல் நான் பாவப்படவில்லை.
ஏன்னா அவனே சொல்லியிருக்கானே...புழு...மீன்...மனிதர்கள்...இந்த மூன்றில் ஒருவர் பிறப்பதே மற்றவர்க்கு உணவாகத்தானே. அதுதானே மனித வாழ்வின் எதார்த்தம்.
என்னைப் பொறுத்த வரையில்...
சப்பையும் ஒரு ஆம்பளதான்.
எல்லா ஆம்பளயும் சப்பைதான்...
தி சீக்ரெட் ஆஃப் பீயிங் எ உமன் இஸ்...இட்ஸ் எ மென்ஸ் வேர்ல்ட்...'

இந்த வார்த்தைகள் சுப்புவின் மேல் நமக்குக் கோபத்தைக் கொண்டுவந்தாலும், அவர் ஒரு சந்தர்ப்பவாதி என நம் மனது தீர்ப்பு எழுதினாலும் அவரின் வார்த்தைகள் சிந்தனையைத் தூண்டத்தான் செய்கின்றன.

எந்த ஆணின் மனதில் இருக்கும் வன்முறையும், வக்கிர உணர்வும் சப்பை என்ற அந்த இளைஞனிடமும் இருக்கிறது. அந்த இரண்டிற்கும் அவன் இரை தேடத்தான் செய்கிறான். மற்றொரு பக்கம் என்னதான் வன்முறையும், வக்கிர உணர்வும் இருந்தாலும் ஆண்களால் நம்மை ஒன்றும் செய்ய முடியாது (அவர்கள் சப்பை மேட்டருதான்!) என்ற பெண்ணியமும் விதைக்கப்படுகின்றது.

எது தர்மம்? எது தேவையோ அதுவே தர்மம்!