அன்பின் வலிமை

நாளை பேதுருவின் தலைமைப்பீட விழாவைக் கொண்டாடுகிறோம்.

உரோமை தூய பேதுரு பேராலயத்தில் நம் வலது புறத்தில் பேதுருவின் வெண்கலச்சிலை ஒன்று உண்டு. வழக்கமாக வைத்திருக்கும் சாவிகள் இல்லாமல் ஒரு நாற்காலி, ஒரு தொப்பி என ஒய்யாரமாக அமர்ந்திருப்பார். அவரின் பாதங்கள் பக்தர்களின் கரம் பட்டதால் சூம்பிப்போய் இருக்கும்.

பேதுருவின் வித்தியாசமான இந்த முகத்தையே நாளை திருநாளாகக் கொண்டாடுகிறோம்.

பேதுருவின் வாழ்க்கையை 'கண்ணீருக்கு முன்,' 'கண்ணீருக்கு பின்' என்று இரண்டாகப் பிரிக்கலாம். சேவல் கூவிய அந்த இளங்காலைப் பொழுதில் அவர் வடித்த கண்ணீர்த்துளிகள்தாம்.

தினமும் காலையில் சேவல் கூவும் சத்தம் கேட்கும்போதெல்லாம் இவருக்கு தான் செய்த பாவம்தானே நினைவிற்கு வந்திருக்கும்!

பழையது நல்லது என்றால் நாம் திரும்ப நினைத்து அசைபோடுகின்றோம்.

கெட்டது என்றால் அதைப்பற்றியே நினைக்க மறுக்கின்றோம்.

பேதுருவை தலைமைத்துவத்திற்கு உயர்த்தியது கடவுளின் அருள்தான் என்றாலும், அவரின் இந்த நல்ல குணமும்தான். அதாவது, தவறு செய்துவிட்டேன். கண்ணீர் வடித்துவிட்டேன். மாறிவிட்டேன். தன் குற்ற உணர்வு தன்னைக் கட்டிப்போட அவர் அனுமதிக்கவில்லை.

இந்தக் கட்டின்மையே எல்லா ஆன்மீகத்தின் ஆணிவேர்.

வருகிற 24ஆம் தேதி கோவைக்கு அருகில் இருக்கும் ஈஷா மையத்தில் நிறுவப்பட்டுள்ள 112 அடி சிவன் சிலையை திறந்து வைக்க மோடி வருகிறார் என்று ஒரே ஆரவாரமாக இருக்கிறது. 'இந்த சிலையால் என்ன பயன்?' 'இது நிறுவப்பட்ட இடம் பழங்குடியினரின் இடம்?' 'ஈஷா ஒரு குழப்பம்' என்றெல்லாம் நிறைய விமர்சனங்கள் எழுந்தாலும் சிலை கம்பீரமாக இருக்கிறது.

ஆனால், சிலை, கடவுள், பீடம், நன்மை இவையெல்லாம் தராத ஓர் ஆன்மீக அனுபவத்தை பேதுரு பெறுகின்றார். பேதுருவின் அந்த அடித்தள அனுபவம் தீமை அதிகம் புழங்கும் பிலாத்துவின் அரண்மனை வளாகத்தில் நிகழ்கிறது.

ஆக, எந்த இடத்திலும் நமக்கு ஆன்மீக அனுபவம் கிடைக்கலாம்.

எந்த இடத்திலும் நாம் கட்டின்மையை அடையலாம்.

இறுதியாக,

'ஆண்டவரே, உமக்கு எல்லாம் தெரியுமே!
எனக்கு உம்மீது அன்பு உண்டு என்பது நீர் அறியாத ஒன்றா?'

என்கிறார் பேதுரு.

தான் மறுதலித்ததையும் மறந்துவிட்டார் பேதுரு. அன்பின் வலிமை இதுவே.