கண்களால் பார்க்க

'அடைக்கலம் தேடும் நாம், நம் கண்முன் எதிர்நோக்கியுள்ளதை விடாமல் பற்றிக்கொள்வதற்குத் தளரா ஊக்கம் கொண்டிருக்க வேண்டும். இந்த எதிர்நோக்கே நம் உள்ளத்திற்குப் பாதுகாப்பான, உறுதியான நங்கூரம் போன்றுள்ளது.' (எபி 6:18-19)

'கண்களால் பார்க்க வேண்டாம் - மனதால் பாருங்கள்!' என அர்ப்பண வெள்ளிவிழா நன்றித்திருப்பலியில் மறையுரை வைத்தேன்.

இன்று மாலை மேற்காணும் எபிரேயர் இறைவாக்குப் பகுதியை வாசித்தபோது நான் சொன்னது சரியா என்று என்னையே திரும்பக் கேட்டுக்கொண்டேன்.

ஏன்?

என் நண்பன் அழகான தங்க மோதிரம் வைத்திருக்கிறான். அவனது விரலும் என் விரலும் ஒன்றுபோல இருக்கிறது. அந்த மோதிரத்தின் மேல் எனக்கு ஓர் ஈர்ப்பு. அதை எடுத்து எனதாக்கிவிடவேண்டும் என்ற சோதனையை மேற்கொள்ள முடியாமல் ஒரு நாள் நான் மோதிரத்தை எடுத்து விடுகிறேன்.

தன் மோதிரம் தொலைந்துவிட்டதாக அவன் அடுத்த நாள் என்னிடம் சொல்கிறான்.

அதை நான் எடுத்தேன் என்பது எனக்குத் தெரியும். என் மனச்சான்றுக்குத் தெரியும்.

ஆனால் அவனுக்குத் தெரிய வாய்ப்பே இல்லை.

இருந்தாலும் அவன் என்னை எப்போதும் போல அன்பு செய்துகொண்டிருக்கிறான். நட்பு பாராட்டுகிறான்.

இப்போது...இவன் என்னை கண்களால் பார்க்கிறானா? அல்லது மனத்தால் பார்க்கிறானா?

மனத்தால் பார்த்தான் இவன் என்னையும் சந்தேகப்படுவான் அல்லவா?

கண்களால் பார்ப்பதால் மட்டும்தானே அவனுக்கு சந்தேகம் வரவில்லை.

ஆக, மனத்தால் பார்ப்பது நமக்கு சந்தேகத்தை வரவைக்கலாம்.

கண்முன் இருப்பதை நாம் சந்தேகப்படுவதில்லை.

ஆனால், கண்முன் உள்ளதைப் பார்ப்பதற்கும் தொடர் ஊக்கம் வேண்டும் என்கிறது நாளைய முதல் வாசகம்.

நாளைய நற்செய்தி வாசகத்தில் (காண். மாற்கு 2:23-28) இயேசுவின் சீடர்கள் ஓய்வு நாள்களில் கதிர்களைக் கொய்து உண்கின்றனர்.

இதைப் பார்த்த பரிசேயர்கள் அவரையும், அவர்களையும் கடிந்து கொள்கின்றனர்.

கண்களால் பார்த்தால் அவர்கள் கடிந்த கொள்ள வாய்ப்பில்லை.

ஏனெனில், பசிக்கிறது. சாப்பிடுகிறார்கள். அவ்வளவுதான்!

மனத்தால் பார்க்கும்போதுதான் ஓய்வுநாள், பாவம், பரிசுத்தம், கடவுள், கடலை மிட்டாய், கமர் கட்டு என எல்லாம் வந்துவிடுகிறது.

ஆக, மனத்தால் பார்க்க வேண்டாம். கண்களால் பார்ப்போம்.