காணாமற்போவதன் சுகம்

உரோம் நகர் மெட்ரோவில் 'காணவில்லை' என்ற விளம்பரம் அடிக்கடி ஒட்டப்படும். அதிகமாக நாய்க்குட்டிகள் அல்லது பூனைக்குட்டிகள் காணவில்லை என்ற விளம்பரம்தான் இருக்கும். எப்போவாவது பாட்டி அல்லது தாத்தா காணவில்லை என்று சுவரொட்டிகள் இருக்கும்.

மனிதர்கள் ஏன் காணாமற்போகிறார்கள்?

போர், வன்முறை, இடம்பெயர்தல், பயணம், இயற்கைச் சீற்றம் - இவற்றால் காணாமற்போகிறவர்கள் பலர்.

ஆனால், சிலர் விரும்பி தாங்களே காணாமற்போகிறார்கள்.

குணமாக்க முடியாத நோய், எதிர்கொள்ள முடியாத பிரச்சினை என்ற நேரங்களில் தற்கொலைக்கு மாற்றாக மனித மனம் கையிலெடுக்கும் ஆயுதம்தான் காணாமற்போதல்.

இப்படி காணாமற்போகிறவர் மற்றவரைத் தேட வைத்துத் தண்டிக்கிறார். மற்றவரைத் தேட வைத்து தன் பழி தீர்க்கிறார்.

'நீ எனக்கு வேணும்!' என்று தன்னையே அவர் தேட வைக்கிறார்.

தேடுபவருக்கு தேடுதல்தான் தண்டனை.

'அன்பு மகனே. நாங்கள் உன்னை ஏற்றுக்கொள்கிறோம். நீ விரும்பியதைச் செய்ய அனுமதிக்கிறோம். தயவு செய்து திரும்பி வா. இப்படிக்கு, உன்னைத் தேடி பசி, தாகமுற்றுக் கிடக்கும் உன் பெற்றோர்'

இப்படி ஒரு விளம்பரத்தை தினத்தந்தியின் விளம்பரப்பகுதியில் பார்த்திருக்கிறேன்.

அப்படி அந்த மகன் செய்ய விரும்பியது என்ன? அவர்கள் தடுத்ததற்காக இந்தப் பெற்றோர்களுக்கு இவ்வளவு பெரிய தண்டனையா?

நாம் தவறவிட்ட ஒன்று கிடக்கும் வரை நம் மனம் வேறு எதிலும் லயிப்பதில்லை.

ஆக, 100 ஆடுகளில் 1 தவறினாலும், 10 திராக்மாக்களில் 1 தவறினாலும் நம் மனம் எஞ்சிய 99 அல்லது 9ல் நிலைகொள்வதில்லை. வேறு வேலை பார்க்க முடிந்தாலும் நம்மால் முடிவதில்லை. நம் மனம் காணாமற்போனதைச் சுற்றியே வருகிறது.

பொருளுக்கே இப்படித் தவிக்கிறோம் என்றால், உயிருக்கு எப்படித் தவிப்போம்?

இந்த எல்லா சோகமும் ஒரே நொடியில் மறைந்துவிடுகிறது - காணாமற்போனது கிடைத்தவுடன்.

இனி ஒருபோதும் உன்னைத் தொலைப்பதில்லை என்று நாம் அதனிடம் சொல்கின்றோம். அதுவே நம் அன்பிற்குரியவராக இருந்தால் அவரின் மனம் புண்படாமல் நாம் நடந்து கொள்கிறோம். காணாமற்போன நாட்களில் என்ன நடந்தது என்று ஆவலாய் விசாரிக்கிறோம். அவரை நாம் தண்டிப்பதில்லை. கண்டிப்பதில்லை. அவர் கிடைத்ததே போதும் என நினைத்துவிடுகிறோம்.

சில நேரங்களில் மற்றவைகளின் அல்லது மற்றவர்களின் மதிப்பு தெரிய நாம் அவைகளை அல்லது அவர்களைத் தொலைக்க வேண்டும்.

அவர்கள் இருக்கின்றபோது இல்லாத அருமை அவர்கள் இல்லாதபோது நம்மை அழவைத்துவிடுகிறது. நாம் எந்த அளவிற்கு அவர்களைச் சார்ந்திருக்கிறோம் என்பதை உணர்த்திவிடுகிறது.

என் அன்பிற்குரியவர் காணாமற்போய்விட்டால், யாரைப் பார்த்தாலும் அவரைப் போலவே தெரிகிறது. எந்தக் குரலும் அவர் குரல்போல இருக்கிறது. எந்தத் தொலைபேசி அழைப்பும் அவரிடமிருந்தா என பார்க்கத் தோன்றுகிறது.

மனித தேடலே இப்படியென்றால், கடவுளின் தேடல் எப்படி இருக்கும்?

இந்தக் கேள்விக்கு விடைதான் நாளைய நற்செய்தி வாசகம் (லூக் 15:1-10).