இது ஓகே வா?

'நீங்கள் போய் உங்களைக் குருக்களிடம் காண்பியுங்கள்' (காண். லூக்கா 17:11-19)

இயேசு பத்து தொழுநோயாளர்களை குணமாக்கும் நிகழ்வை வாசிக்கும்போதெல்லாம் எங்கள் குருமடத்தில் நடந்த ஒரு நாடகம்தான் நினைவிற்கு வரும். இந்த நிகழ்வை அப்படியே மேடைநாடகமாக நடித்தபோது, இயேசுவாக நடித்த மாணவன், 'பத்துப் பேர்களின் நோய்களும் நீங்கவில்லையா? மற்ற பதினோரு பேர் எங்கே?' என்று கேட்டுவிட்டான்.

பத்து – ஒன்பது – ஒன்று என்று எல்லாம் இணைந்து பதினொன்று ஆகிவிட்டது.

நாளைய நற்செய்தியின் முக்கிய கேள்வி: நமக்குத் தேவையானது எது? human approval அல்லது divine approval.

மனிதர்கள் சொல்லும் O.K. (Oll Korrekt = All Correct) வா? அல்லது கடவுள் சொல்லும் O.K. வா?

நாம் அணியும் ஆடை, எடுக்கும் முடிவு, பேசும் பேச்சு என எதை எடுத்தாலும், எல்லாம் முடிந்தவுடன் நம்;கு அருகில் இருப்பவரிடம், 'இது ஓகே வா?' என்று கேட்கிறோம். அவர் 'ஓகே' சொன்னால் நாம் திருப்தியடைகிறோம். அப்படி அவர் 'ஓகே' சொல்ல மறுத்தால் நாம் சோர்ந்துவிடுகிறோம். நம்மையே திருத்திக்கொள்ள விழைகிறோம். இந்த நிகழ்வுகளில் அடுத்தவர்தான் என்னுடைய அளவுகோலாக இருக்கிறார்.

முதல் ஏற்பாட்டு சட்டத்தின்படி தொழுநோய் ஒருவருக்கு நீங்கப்பெற்றாலும், குருக்கள்தாம் 'ஓகே' என்று சர்டிபிகேட் கொடுக்க வேண்டும்.

பத்து தொழுநோயாளர்கள். ஒருவர் சமாரியர். மற்ற ஒன்பது பேர் யூதர்கள்.

தொழுநோய் பிடித்த இந்த சமாரியர் இரண்டு நிலைகளில் 'ஓகே' மறுக்கப்பட்டிருக்கிறார். எப்படி? ஒன்று, அவர் சமாரியர் (அதாவது, தூய்மை இல்லாதவர்), இரண்டு, தொழுநோய் பிடித்தவர் (ஆக, தள்ளிவைக்கப்பட்டவர்). இவர் இப்போது நலம் பெற்றாலும் யூதக் குருக்களிடம் செல்ல முடியாது. ஏனெனில், யூதர்களுக்கு மட்டும்தான் அவர்கள் குருக்கள். ஆக, அவர் இயேசுவிடம்தான் வந்தாக வேண்டும்.

இப்போ பிரச்சினை என்னவென்றால், யாரை என் குருவாக ஏற்றுக்கொள்வது? இதுதான் இந்த சமாரியரின் கேள்வி. இயேசுவையா? மனிதர்களையா?

இவர் இயேசுவைத் தேர்ந்து கொள்கின்றார். திரும்பி வருகின்றார்.

சில நேரங்களில் கடவுள் நம்மை வேண்டுமென்றே தூரம் அனுப்புகின்றார். எதற்காக? அந்தத் தூரத்திலிருந்து நாம் திரும்பி வருவதற்காகத்தான்.

ஊதாரி மைந்தன் எடுத்துக்காட்டிலும், அந்த மகன் தன் தந்தையின் அன்பையும், இரக்கத்தையும் உணர சில காலம் தூரமாக இருக்க வேண்டியிருந்தது. அந்தத் தூரத்தில்தான் அவன் 'பன்றிகளா' 'தந்தையா' என்ற முடிவை எடுக்கின்றான்.

'உமது நம்பிக்கை உமக்கு நலம் தந்தது!'

அதாவது, கடவுள் ஓகே சொன்னால் போதும் என்ற நம்பிக்கையே நமக்கு நலம் தருகிறது.

இன்று பல நேரங்களில் நாம் அடுத்தவர்கள் ஓகே சொல்ல வேண்டும் என்பதற்காக நம்மையே மாற்றிக்கொண்டே இருக்கின்றோம். இதில் கடைசியில் நம் இயல்பு என்ன என்பதும், நம் ஆசாபாசாங்கள் எவை என்பதும் நமக்கு மறந்துவிடுகின்றன. மேலும் மனிதர்களின் ரசனைகள் மாறிக்கொண்டே இருப்பவை. இன்று நான் கறுப்பு ஆடை அணிவது எனக்கு அடுத்திருப்பவருக்கு பிடிக்கிறது என்று நான் கறுப்பு நிறத்தில் ஆடை அணிகிறேன் என வைத்துக்கொள்வோம். இன்னும் ஒரு மாதத்தில் அவருக்கு வெள்ளைதான் பிடிக்கிறது என்றால் நான் என் அலமாரியைக் காலி செய்து அனைத்தையும் வெள்ளையாக மாற்ற வேண்டும்.

ஒரே கேள்வி:

இன்று யார் ஓகே சொல்ல வேண்டும் என்பதற்காக வாழ்ந்து கொண்டிருக்கிறேன்?

கடவுள் ஓகே சொன்னால் மட்டும்போதும் என நினைத்தால் நானும் இப்போதே அவரிடம் திரும்பிச் செல்வேன்.

அதுவே நலம்தரும் நம்பிக்கை.