ஒனேசிமு

நாளைய முதல் வாசகத்தில் (காண். பிலமோன் 7-20) பவுல் பிலமோனுக்கு எழுதும் கடிதத்தை வாசிக்கிறோம்.

'பிலமோன்' என்றால் 'முத்தம்' அல்லது 'அன்பு' அல்லது 'நட்பு' என்று பொருள்.

பிலமோனின் ஒரு அடிமை அல்லது ஒரே அடிமையின் பெயர் ஒனேசிமு. ஒனேசிமு என்றால் பயன்படுபவன் என்பது பொருள். அடிமைகளுக்கு பெயர்கள் இருந்திருக்க வாய்ப்பில்லை. ஆகையால், அவன் என்ன செய்கிறானோ அதுவே அவனுக்கு பெயராகிவிடும். இந்த அன்பன் பயன்படுபவனாக இருந்ததால் ஒனேசிமு என பெயர் பெறுகிறான்.

பிலமோனுக்கு அடிமையாக இருந்த ஒனேசிமு ஓடிப்போய் பவுலோடு சேர்ந்து கொள்கிறான்.

அப்படி தன்னோடு சேர்ந்து கொண்ட ஒனேசிமுவை திரும்ப அவனின் தலைவரிடம் அனுப்புகிறார் பவுல்.

அப்படி அனுப்பும்போது ஒரு கடிதத்தை எழுதிக் கொடுத்து அனுப்புகிறார்.

அக்கால உரோமை சட்டப்படி அடிமை ஒருவன் தலைவனை விட்டு ஓடினால் அப்படி ஓடிய அடிமையும், அவனுக்கு அடைக்கலம் கொடுத்தவனும் ஒரே மாதிரி தண்டனை பெறுவர்.

ஆனால், தண்டனை அல்ல. மன்னிப்பே முன்னிறுத்தப்படவேண்டும் என்பது பவுலின் வேண்டுகோளாக இருக்கிறது.

இந்தக் கடிதத்தில் பவுலின் மூன்று குணங்கள் எனக்குப் பிடிக்கின்றன:

அ. பவுலின் தொடர்புகள் (contacts). 'எல்லாருக்கும் எல்லாம் ஆனேன்' என பெருமைப்படும் பவுல் அப்படித்தான் வாழ்ந்திருக்கிறார். தலைவருக்கு தலைவராக அடிமைக்கு அடிமையாக ஆணுக்கு ஆணாக பெண்ணுக்கு பெண்ணாக. இந்தக் காலத்தில் ஒருவரை முன்னேற்றிச் செல்வது அவரின் அறிவோ திறமையோ அல்ல. மாறாக, அவரின் தொடர்புகளே.

ஆ. பவுலின் பெருந்தன்மை. தன்னிடம் ஓடி வந்த அடிமையை பெருந்தன்மையோடு பார்த்ததோடல்லாமல், அப்படியே பார்க்குமாறு பிலமோனையும் அறிவுறுத்துகின்றார்.

இ. எப்படி ஒருவன் இருக்கிறான் என்பதை அல்ல, மாறாக, எப்படி ஒருவன் மாற முடியும் என்று பார்க்கும் உள்ளம் கொண்டவராக இருக்கின்றார். இவன் அடிமைதான். இவனுக்கு என்ன தெரியும்? என அவனைப் பயன்படுத்த நினைக்காமல், அவனை ஒரு நம்பிக்கையாளனாக, சகோதரனாக மாற்ற முடியும் என நினைக்கின்றார்.

ஆக, நாம் எப்படி இருக்கிறோம் என்பது முக்கியமல்ல. எப்படி மாறுகிறோம் என்பதுதான் முக்கியம்.

இல்லையா?