குருத்துவ உறவு

இன்று மாலை திருச்சிலுவை துறவற இல்லத்திற்கு தேனீர் அருந்தச் சென்றோம்.

இனிய மாலை வேளை. மழை புதுப்பொண்ணு போல சொட்டு சொட்டாய் கண்ணீர் விட்டுக்கொண்டிருந்தது.

இந்த துறவற இல்லத்தில்தான் நான் குருமாணவராய் இருந்தபோது யோகா கற்றுக்கொள்ள வந்தேன். அந்த நினைவுகள் வந்து சென்றன. இன்று புதிதாய் சில அருள்சகோதரிகளின் அறிமுகம் பெற்றேன்.

சிலரின் பிரசன்னம் ஒருவித நம்பிக்கையையும், புத்துணர்வையும் விதைக்கும். அப்படித்தான் இருந்தது இன்று நான் சந்தித்தவர்களின் சந்திப்பு.

மேலும் இன்றைய இரவு உணவிற்கு எங்கள் இல்லத்தில் பணியாற்றும் அனைத்து பணியாளர்கள் மற்றும் அவர்களின் குடும்பத்தார் அழைக்கப்பட்டிருந்தனர்.

பெரியவர்கள், சிறியவர்கள், ஆண்கள், பெண்கள், குட்டீஸ்கள் என ஒரே கலர்ஃபுல்லாய் இருந்தது.

இந்தி மொழியில் திருப்பலி இருந்தது.

புனேவுக்கு வரும்போதெல்லாம் ஏதோ புதிதாய் பிறந்தது போலத்தான் இருக்கும்.

என் வாழ்க்கையை ஐந்து ஏழு என பிரித்தால், முதல் மற்றும் இரண்டாம் ஏழு என் ஊரிலும், நான்காம் ஏழு புனேயிலும், ஐந்தாம் ஏழு அருள்பணியாளராகவும், மூன்றாம் ஏழு உயர்கல்வி, மேல்நிலை, ஆயத்தநிலை என கடந்தது என்றும் சொல்வேன்.

நான் குருமாணவராய் இருந்தபோது என் ஜன்னலுக்கு வெளியே கடந்து போகும் சோனாவை இன்று பார்த்தேன். திருமணம் முடிந்து இரண்டு குழந்தைகள் இருக்கிறது என்றவள், 'நீங்க அப்படியே இருக்கிறீங்க!' என்றாள்.

முன்பின் தெரியாதவர்களையும், நெருக்கமாக மாற்றும் உறவு குருத்துவ உறவுதான்.

'நாங்கள் யாருக்கும் அறிமுகமில்லாதவர் எனத் தெரிந்தாலும் எல்லாரும் எங்களை அறிவர்' என்று பவுல் சொன்னதுதான் நினைவிற்கு வருகிறது.