கண்காணாதவை

கிறிஸ்து பிறப்பு கால திருப்பலி தொடக்கவுரையில் வரும் ஆறு வரிகள் எனக்கு மிகவும் பிடித்தவை:

'ஏனெனில் வார்த்தை மனிதரானார் என்னும்
மறையுண்மையின் வாயிலாக உமது மாட்சியின் பேரொளி
எங்கள் மனக் கண்களுக்கு புதிதாய் ஒளி வீசியது.
எனவே, நாங்கள் கடவுளைக் கண்கூடாய்க் காண்கிறோம்.
அவர் வழியாகவே கண்காணாதவைமீதுள்ள அன்பு
எங்களை ஆட்கொள்கிறது!'

அதாவது,

கண்காணாத கடவுளை நாம் கண்கூடாகக் கண்டதால்
கண்காணாதவை மீதுள்ள பற்று அதிகமாகிறது!

என்னே அழகிய வரிகள்!

இந்த வரிகளுக்கு சொந்தக்காரர் நம்ம அகுஸ்தினார்தான்!

நாளைய இரண்டாம் வாசகத்தில் (1 கொரிந்தியர் 12:12-30) பவுலடியார் உடலின் உறுப்புகளின் ஒருங்கமைவை உருவகமாக முன்வைத்து ஒற்றுமை என்னும் பாடத்தைக் கற்பிக்கின்றார்.

கை, கண், காது, கால் என வெளியில் தோன்றும் உறுப்புக்களைப்பற்றிப் பேசினாலும், 'நம் மறைவான உறுப்புகளே மிகுந்த மதிப்பு பெறுகின்றன!' என்கின்றார்.

உணவுக்கு ருசி கொடுக்கும் உப்பு
நம் கண்களுக்குத் தெரிவதில்லை.

காஃபிக்கு இனிப்பு கொடுக்கும் சர்க்கரை
நம் கண்களுக்குத் தெரிவதில்லை.

வானளாவ ஒரு கட்டடம் உயர்ந்து நிற்க, தன்னையே பூமிக்குள் மறைத்து நிற்கும் அடித்தளம்
நம் கண்களுக்குத் தெரிவதில்லை.

நாம் உண்ணும் உணவை நெறிப்படுத்தும் நம் உடலின் ஆய்வுக்கூடம்
நம் கண்களுக்குத் தெரிவதில்லை.

நம் உணர்வுகளின் இயக்கமாகிய மூளை
நம் கண்களுக்குத் தெரிவதில்லை.

நம் சுவாசத்தின் மையம் நுரையீரல், நம் இரத்த ஓட்டத்தின் மையம் இதயம் எதுவும்
நம் கண்களுக்குத் தெரிவதில்லை.

கண்ணுக்குத் தெரியாத இவைகள் மதிப்பு மிக்கவை இல்லையா?

நம் கண்களுக்கு முன் இருந்து, இன்று நம் கண்களில் இருந்து மறைந்து நிற்கும்

நம் அன்புக்குரியவர்களும் மதிப்பு மிக்கவர்களே!