போர்வை

இன்று காலை ஒரு பாட்டிக்கு நற்கருணை கொடுக்க அவர்கள் வீட்டுக்குப் போகும்போது, வழியில் கேட்பாரற்ற ஒரு போர்வை கிடந்தது. அந்தப் போர்வையைச் சுற்றி ஒரு கூட்டம். கொஞ்சம் தள்ளி போலீஸ் வாகனங்கள் நின்றிருந்தன. 'நேற்று இரவு தெருவில் இந்தப் போர்வையைப் போர்த்தி தூங்கியிருந்த ஒரு ஆப்பிரிக்க அகதி இறந்துவிட்டார் என்றும், அவரை இன்று காலையில்தான் அப்புறப்படுத்தினார்கள்' என்று வழியில் இரண்டு பேர் பேசிக்கொண்டு சென்றனர். 'இந்த அகதிகள் எல்லாம் நம் நாட்டிற்குள் வரக்கூடாது!' என்று ஒருவரும், 'அவர்கள் வேறெங்கே போவார்கள்' என்றும் அவர்களே மாறி மாறிப் பேசிக்கொண்டார்கள்.

பாட்டி வீட்டிற்குச் சென்று நற்கருணை கொடுக்கும் சடங்கில் நற்செய்தியை எடுத்து பார்த்திமேயு பகுதியை வாசித்தபோது, பார்த்திமேயு தன் போர்iவையை வீசி எறிந்ததை வாசித்தவுடன் எனக்கு இந்த ஆப்பிரிக்க அகதியின் போர்வை என்னவோ செய்தது.

பார்த்திமேயு வீசிவிட்டு வந்த போர்வையும் இப்படித்தானே கொஞ்ச நாட்கள் கேட்பாரற்றுக் கிடந்திருக்கும்.

இன்று தெருக்களில் எண்ணற்றவை கேட்பாரற்றுக் கிடக்கின்றன. ஒரு காலத்தில் தாங்கள் பார்த்துப் பார்த்து வாங்கிய ஒன்றை வெகு சாதாரணமாக மக்கள் இன்று தூக்கி எறிந்து விடுகிறார்கள். செருப்பு, பாய், மெத்தை, கால் ஒடிந்த நாற்காலி, கீறல் விழுந்த கண்ணாடி, அட்டை கிழிந்த புத்தங்கள், கண்களை இழந்த, கைகளை இழந்த பொம்மைகள் என எண்ணற்றவைகள் கேட்பாரற்றுக் கிடக்கின்றன. ஆனால் இவைகள் ஒவ்வொன்றும் நமக்கு எதை நினைவுறுத்துகின்றன? இந்தப் பொருட்களை 'இதுதான் எல்லாம்' என பாதுகாத்த ஒருவர் இருந்தார் என்பதைத்தானே.

'இன்று எனக்குப் பிடிப்பது' ஏன் நாளை 'எனக்குப் பிடிக்காதது' என ஆகிவிடுகிறது.

நான் வைத்திருக்கும் ஒன்றைவிட அதிக மதிப்பு உள்ள மற்றொன்று வந்தவுடன், நான் ஏற்கனவே வைத்திருப்பதை விட்டுவிடுகிறேன். பார்த்திமேயுக்கும் அப்படித்தான். தன் போர்வையைவிட மதிப்புள்ள இயேசுவைக் கண்டவுடன் போர்வை ஒருபொருட்டாகத் தெரியவில்லை.

விவிலியத்தில் போர்வை அல்லது மேலாடை என்ற வார்த்தை அடிக்கடி பயன்படுத்தப்படுகிறது. உடனே என் நினைவிற்கு வந்த எல்லா 'போர்வை'- 'மேலாடை' வார்த்தைகளையும் எண்ணிப் பார்த்தேன்.

'ஒருநாள் யோசேப்பு தம் வேலையை முன்னிட்டு வீட்டுக்குள் சென்றார். அவள் அவரது மேலாடையைப் பற்றி இழுத்து, 'என்னோடு படு' என்றாள். உடனே அவர் அவள் தம் மேலாடையை விட்டுவிட்டு வெளியே தப்பியோடினார்.' (தொநூ 39:11-12)

'...எலியா போர்வையினால் தன் முகத்தை மூடிக்கொண்டு வெளியே வந்தார்...எலியா எலிசாவிடம் சென்று தன் போர்வையை அவர்மீது தூக்கிப் போட்டார்.' (1 அர 19:13, 19)

'இளைஞர் ஒருவர் தம் வெறும் உடம்பின்மீது ஒரு நார்ப்பட்டுத் துணியைப் போர்த்திக் கொண்டு அவர் பின்னே சென்றார். அவரைப் பிடித்தார்கள். ஆனால் அவர் தன் மேலாடையை விட்டுவிட்டு ஆடையின்றித் தப்பி ஓடினார்.' (மாற் 14:52)

இந்த மூன்று மற்றும் பார்த்திமேயு நிகழ்வில் மேலாடையை விட்டுவிடும் இடத்தில் ஒரு வேகம் அல்லது ஓட்டம் இருக்கிறது. போர்வையை மாற்றுதல் அல்லது போர்வையை விலக்குதல் புதிய ஒரு செயலின் அடையாளமாக இருக்கிறது.

ஒவ்வொருநாள் நாம் போர்வை விலக்கி படுக்கையிலிருந்து எழும்போதும் புதிய மனிதர்களாக, புதிய செயல்கள் செய்யத்தானே எழுகிறோம்.

இன்று படுக்கையறையிலோ, தெருவிலோ எந்தப் போர்வையைக் கண்டாலும், மடித்து வைக்கப்பட்ட ஒவ்வொரு போர்வையும் இதைப் போர்த்தியிருந்தவர் இப்போது புதிய இயல்புக்குக் கடந்தவிட்டார் என நினைவுகூரலாமே.