பாவம் நல்லது

'பாவம் பெருகிய இடத்தில் அருள் பொங்கி வழிந்தது' (காண். உரோ 5:20-21)

நான் உரோமையருக்கு எழுதிய திருமடலை முதன்முதலாக வாசித்தபோது என்னைத் தொட்ட வரி இந்த வரிதாம்.

ஆங்கிலத்தில் இன்னும் அழகாக இருக்கும்: "Where sin was abundant grace was overabundant".

இதைச் சொல்லியும், சொல்லாமல் பவுல் தொடர்ந்து இப்படி எழுதுகிறார்: 'அதற்காக அருள் பெருக வேண்டும் என்று பாவம் செய்யலாமா?'

இப்படி ஒரு கேள்வி வரும் என்பதை அவராகவே யோசிக்கின்றார். என்னவொரு லாஜிக்! என்னவொரு இன்ட்டலிஜன்ஸ்!

ஒரு மனிதரால் பாவம் வருகிறது இந்த உலகிற்குள். சரி! எல்லாம் முடிந்துவிட்டது! - என்று எல்லாரும் நினைத்துக் கொண்டிருக்கும்போது மற்றொரு மனிதரால் அருள் வருகிறது.

'முடிவு என உலகம் நினைப்பதை விடிவு எனக் காட்டுபவர்தான் இறைவன்!'

இந்த நாட்களில் அகுஸ்தினாரின் 'கன்ஃபெஷன்ஸ்' மீண்டும் வாசித்துக் கொண்டிருக்கிறேன். அகுஸ்தினாரின் வாழ்வுக்கு மேற்காணும் பவுலின் வரி நன்றாகவே பொருந்துகிறது.

எந்த அளவிற்கு அவர் இறைவனை விட்டுத் தூரத்தில் இருந்தாரோ, அதைவிட அதிகமாக அவரைப் பற்றிக்கொள்கின்றார்.

பாவத்தின் இயல்பு இதுதான். கொஞ்ச நேரம் இன்பத்தைத் தந்துவிட்டு நம் நீண்ட நேர மகிழ்ச்சியைக் களவாடி விடுகிறது.

பவுலின் இந்த வார்த்தைகள் சொல்வது என்ன?

'இருளாய் இருக்கிறது என்று மனம் கலங்கிவிடக் கூடாது. ஒளி வரும்.'

ஒவ்வொரு ஆன்மாவும் இருள்சூழ்ந்த இரவை அனுபவிக்கும் - தோல்வியில், விரக்தியில், ஏமாற்றத்தில், ஆசையில், கோபத்தில், குரோதத்தில், வெறுப்பில். ஆனால், அந்த இரவு கடந்து போகும்.

காலையில் வெளிச்சம் உள்ளே வரும் - வெற்றியில், சுறுசுறுப்பில், பெறுதலில், ஆசையைக் கடத்தலில், மன்னித்தலில், ஏற்றுக்கொள்ளுதலில், அன்பு பாரட்டுதலில்.

இந்தப் பின்னைய வெளிச்சம் உள்ளே வந்தவுடன் முந்தைய இருள் பறந்து போய்விடும்.

இருளை அனுபவித்த ஒருவர்தான் ஒளியை ரசிக்க முடியும்.

ஆக, 'கறை நல்லது' என்று சர்ஃப் எக்சல் விளம்பரம் சொல்வது போல, 'பாவம் நல்லது' என நாம் சொல்லலாமே!