மேசைமேல் நாய்க்குட்டி

நாளைய (8 ஆகஸ்ட் 2018) நற்செய்தி (மத் 15:21-28)

மேசைமேல் நாய்க்குட்டி

நாளைய நற்செய்தி வாசகத்தில் கானானியப் பெண்ணின் நம்பிக்கையைப் பற்றி வாசிக்கின்றோம்.

'வாய் உள்ள பிள்ளை பிழைத்துக்கொள்ளும்' என்பதும், 'வாய் நினைத்தால் பல்லக்கிலும் ஏறும், பல்உடையும் வாங்கும்' என்பதும் நாம் கேட்டறிந்த முதுமொழிகள்.

'பிள்ளைகளுக்குரிய உணவை எடுத்து நாய்க்குட்டிகளுக்குப் போடுவது முறையல்ல' என்கிறது இயேசுவின் வாய்.

'ஆம் ஐயா, ஆனாலும் தங்கள் உரிமையாளரின் மேசையிலிருந்து விழும் சிறு துண்டுகளை நாய்க்குட்டிகள் திண்ணுமே' என்கிறது கானானியப் பெண்ணின் வாய்.

இது ஒரு உருவகம்.

நாய்க்குட்டிகள் நம் வீட்டில் வளர்த்திருப்போம். நாமாக எடுத்து வைத்தாலன்றி நாய்க்குட்டிகள் நம் தட்டுக்குள் தங்கள் தலையை விடுவதில்லை. மேசையிலிருந்து கீழே விழும் சிறு துண்டுகளைப் பற்றிப் பேசுகிறார் இயேசு. மேசையில் அமர்ந்து சாப்பிடும் வசதி அல்லது வழக்கம் இல்லாத வீடுகளில், பாய்களில் அமர்ந்து உண்ணும்போது பாய்க்கு வெளியே விழும் சிறு துண்டுகளை நாய்க்குட்டிகளோ, பூனைக்குட்டிகளோ உண்பது வழக்கம்.

மேசை உருவகத்தையே எடுத்துக்கொள்வோம்.

மேசை. மேசையில் வீட்டு உரிமையாளர். மற்றும் பிள்ளைகள். இவர்கள் அமர்ந்து உணவருந்திக்கொண்டிருக்கின்றனர்.

ஆனால், மேசைக்குக் கீழே நாய்க்குட்டி இருப்பதை அவர்கள் பார்க்கவில்லை. குழந்தைகள் எடுத்துச் சாப்பிடும்போது சில துண்டுகள் கீழே சிதறி விழுகின்றன. அவற்றைக் கீழிருக்கும் நாய்க்குட்டி சாப்பிடுகிறது.

'நம்பிக்கை' என்பது 'கண்ணுக்குத் தெரியாதது நிகழும் என்ற ஐயமற்ற நிலை'

இயேசுவின் கண்களுக்கு மேசையும், உரிமையாளரும், பிள்ளைகளும்தான் தெரிந்தனர். ஆனால் கானானியப் பெண்ணின் கண்களுக்கு நாய்க்குட்டியும், அது பசியாறுவதும் தெரிகின்றது. இதுதான் நம்பிக்கை. காணாததைக் காணும் ஐயமற்ற நிலை. இந்த ஐயமற்ற நிலையை, உடனடியாக அறிக்கையிடுகின்றார் பெண். ஆக, நாம் காணும் மேசையையும் தாண்டி ஒரு உலகம் இருக்கின்றது என்றும், அந்த உலகத்திலும் உயிர்கள் உண்கின்றன என்றும் சொல்கின்றார் அப்பெண். மேலும், நாய்க்குட்டி கீழே தரையில் இருப்பதால் தாழ்ந்தது அல்ல என்றும், மேசையில் ஒருவர் அமர்ந்திருப்பதால் அவர் உயர்ந்தவர் அல்லர் என்றும், மேலிருப்பவரும், கீழிருப்பவரும் உண்பது ஒரே உணவும்தான் என ஓங்கி அறைகின்றார் பெண்.

பெண்ணின் இந்த வார்த்தைகள் அவரை மேசைக்கு உயர்த்துகின்றன.

நாய்க்குட்டிபோல இருந்தவர் தன் நம்பிக்கையால் வீட்டின் உரிமையாளர் ஆகின்றார்.

இந்தப் பெண்ணின் புத்திக்கூர்மையும், சமயோசித புத்தியும் பாராட்டுதற்குரியவை.

நம்பிக்கையையும் தாண்டி பெயரில்லா இந்தப் பெண் நாம் பேசும் மொழி எப்படி இருக்க வேண்டும் என்பதற்கும் காலத்தால் அழியாக கண்ணாடியாக முகம் காட்டுகிறாள்.